12 rozdział

Z perspektywy Louisa w tle
29 listopada 2012 

Siedząc na swoim łóżku z zaciekawieniem przyglądałem się dyrektorowi Rivendale Hospital oraz mojej lekarce. Oboje ze smutkiem w oczach patrzyli na mnie, a ja starałem się jedynie myśleć o tym, by łzy nie spłynęły po moich policzkach. Nie chciałem, by wiedzieli, że ich informacja wywołała u mnie smutek.
-Louis, musisz zrozumieć, że podjęliśmy tę decyzję z twoją mamą – mówił Luke ze spokojem w głosie. Poczułem, że Clarissa w delikatny sposób dotknęła moją dłoń, którą lekko pogłaskała. Próbowała mnie pocieszyć, jednak jej próby szły na marne, gdyż teraz nic nie byłoby wstanie poprawić mojego humoru. – W pierwszy weekend po nowym roku przyjadą twoi rodzice i wraz z nimi pojedziesz do Manchesteru, gdzie znajduje się najlepsza klinika dla osób z problemami takimi jak twoje. Po rozmowie z dyrektorem tej placówki, z którym uczęszczałem do jednej szkoły wiem, że pracownicy są wyspecjalizowani, by pomagać właśnie takim osobom jak ty. Na dodatek uzgodniliśmy, że raz w miesiącu będziesz mógł przyjechać do Rivendale, by móc odwiedzić swoich przyjaciół.
Z udawanym spokojem przysłuchiwałem się Lukowi, który w powolny sposób próbował mi wyjaśnić, że będę zmuszony kontynuować leczenie. Chciałem płakać lecz nie mogłem okazać smutku. Martwiliby się o mnie, a ja nienawidzę współczucia i litości.
-A Fleur? – spytałem z roztargnieniem spoglądając na nich. Miałem nadzieję, że odpowiedź, któregoś z nich będzie twierdząca, ale po zmarszczonych brwiach Rudej zrozumiałem, że ona nie za bardzo wie o czym mówię.
-Co Fleur? – zapytała miłym głosem.
-Czy może spędzić ze mną święta? – Milczeli. Cisza w tej sytuacji była czymś dla mnie najgorszym.
Nie może. Nikt cię tutaj nie lubi.
Serce zaczęło dudnić w mojej piersi. Nakazałem sobie zachować spokój, gdyż pracownicy Rivendale Hospital nie powinni przejmować się każdym słyszanym przeze mnie głosem. Jeśli już miałoby tak być, to musieliby być przy mnie cały czas.
-Niestety Louis, ale nie możemy obarczyć twoich rodziców opieką nad Fleur – wytłumaczyła Clarissa, przyglądając mi się swoimi dużymi, piwnymi oczyma.
Mówiłem! Ona cię tak naprawdę nie lubi. To dlatego nie idzie.
Przymknąłem powieki próbując powstrzymać natłok łez oraz uspokoić jakoś głos, który zaczynał się nasilać. Wyrwałem rękę, którą ciągle trzymała Ruda i schowałem swoją twarz w dłoniach. Bardzo się cieszyłem na wieść, że święta będę mógł spędzić z rodziną, którą kocham najmocniej na świecie oraz z najlepszą przyjaciółką, którą miałem zaraz stracić. Po ciele przeszedł mnie dreszcz. Nie mogłem wyobrazić sobie teraz życia bez chudziutkiej, farbowanej blondynki, która była dla mnie wszystkim. Nigdy nie spotkałem kogoś tak wspaniałego jak ona.
-Louis, wszystko w porządku? – Luke chciał dotknąć mojego ramienia, lecz ja szybko się odsunąłem i z udawaną obojętnością odparłem:
-Tak. Chcę zostać teraz sam. – Wiedziałem jak przebywanie w samotności się dla mnie skończy, jednak wolałem cierpieć gdy nie było przy mnie innych osób.
Nie patrzyłem na nich, gdyż twarz zasłaniałem rękoma, ale czułem na sobie ich wzrok. Przyglądali mi się przez długi okres czasu, aż w pewnym momencie wstali i nic nie mówiąc opuścili moją sypialnię. Głos w mojej głowie nie potrzebował zbyt wiele czasu, by się odezwać. Kiedy tylko dobiegł mnie dźwięk zamykanych drzwi usłyszałem:
Jesteś beznadziejny. Nikt cię nie lubi. Wszyscy się nad tobą litują, bo dorosły już mężczyzna słyszy jakieś głosy, których się straszliwie boi. Jesteś głupiutkim, małym dzieckiem.
On wcale taki nie jest!
Och zamknij się. Jest zerem. Jedyne co będzie robić w życiu to przebywanie w szpitalach dla chorych umysłowo.
Wszyscy cię lubią. Jesteś wspaniały. Twoja rodzina wysłała cię do szpitala, bo chcą byś wyzdrowiał. 
Wysłali go tu, bo go nienawidzą. 
Głos, a raczej dwa, kłóciły się ze sobą. Jeden mówił jaki to jestem beznadziejny, i że nikt mnie nie lubi, a drugi zaś próbował mnie pocieszyć. Niestety był on zbyt cichy, bym mógł go bardziej zrozumieć.
-Przestańcie – poprosiłem cicho, wiedząc, że gdybym krzyknął to wzbudziłbym zainteresowanie mieszkańców kliniki. Chwyciłem się za głowę mając nadzieję, że to jakoś pomoże, ale najwidoczniej byłem w błędzie.
Gdy wyjedziesz każdy o tobie zapomni. 
Położyłem się na łóżko czując jak po policzkach spływają mi łzy. Głosy z każdą chwilą się nasilały mówiąc mi jaki to jestem beznadziejny i nikomu niepotrzebny. Te dobre też gdzieś się pojawiały, jednak trudno mi je było dosłyszeć. Te straszniejsze były silniejsze i nie dawały dojść do głosu tym słabszym.
Leżąc na brzuchu z zamkniętymi oczyma próbowałem się jakoś uspokoić. Niestety przychodziło mi to z trudem. Wszystko powoli się niszczyło. Przez długi okres czasu mówiono mi, że od nowego roku zakończy się moje przymusowe leczenie. Mama obiecywała mi, że zabierze mnie do miast, które zawsze chciałem zwiedzić. Francja, Amsterdam, Nowy Jork i wiele innych. Miała mnie też zawieźć do miejsc, w które e jeździła moja szkoła. Nigdy nie mogłem jechać na wycieczki szkolne, gdyż mój stan na to nie pozwalał. Mama bała się zawsze zostawiać mnie z osobami, które nie są pewne jak pomóc mi w ataku… paniki? Tak, chyba tak to można nazwać.
Mimo ciągłych głosów w głowie starałem się myśleć o Fleur o raz o tym, czy wie, że święta będzie musiała spędzić w domu. Wyobraziłem sobie jak zdenerwowana zaczyna przeklinać i mówić jaki ten świat jest okrutny. Po chwili walnęłaby ręką w ścianę lub w coś co stałoby obok. Następnie trzęsącymi się dłońmi wyciągnęłaby papierosa, którego by zapaliła przy tym w nerwowy sposób poruszając nogą w górę i dół. Zgarnęłaby włosy zasłaniające jej błękitne oczy oraz poszłaby do Zayna lub Chucka. Tylko oni potrafili ją jakoś uspokoić. Ja niestety byłem bezradny i mimo, że kocham ją najmocniej na świecie nie potrafię przemówić jej do rozsądku.
Głosy słabły lecz nadal było je słychać. Podniosłem mokrą poduszkę od łez i zakryłem nią głowę, mając nadzieję, że w ten sposób je stłumię. W momencie, gdy chciałem położyć policzek na materacu poczułem, że coś wbija mi się w twarz. Ze zmarszczonymi brwiami usiadłem na łóżku i zobaczyłem małego, ołowianego żołnierzyka, którego kiedyś przyniosła mi mama.
-Przepraszam, że o tobie zapomniałem, oficerze Williamie – powiedziałem, biorąc figurkę do ręki.
-Nic się nie stało. Miło sobie odpoczywałem –odparł. – A jak tam u ciebie?
-Źle – odpowiedziałem spuszczając wzrok. Nie chciałem, by oficer William widział w moich oczach łzy. – W styczniu przenoszą mnie do innego szpitala. Muszę zostawić przyjaciół. – Mówiłem piskliwym głosikiem, którego zawsze używałem w momencie, kiedy powstrzymywałem łzy. Żołnierzyk znał mnie i wiedział, że jest mi bardzo smutno z tego powodu.
-Nie martw się, mój wspólniku. Razem przez to wszystko przejdziemy. – Mimo, że był tylko małą figurką to swoimi słowami dodał mi otuchy. – Prawdziwych przyjaciół masz tylko w swoim umyśle. 
Zdziwiony spojrzałem na ołowianego żołnierzyka chcąc dowiedzieć się co miał na myśli, ale niestety nie zdążyłem zadać mu pytania, gdyż drzwi do mojej sypialni otworzyły się. Miałem wielką nadzieję, że ujrzę Fleur, jednak zdziwiłem się, gdy moim oczom ukazał się wysoki, czarnowłosy mężczyzna.
-Wszystko w porządku, Lou? – spytał Zayn siadając obok mnie.

Dłoń, w której trzymałem oficera Williama zacisnąłem w pięść i z udawaną radością spojrzałem na mojego przyjaciela.
-Tak – odpowiedziałem z nadzieją, że Zayn mi uwierzy.
-Rozmawiałem przed sekundą z Lukiem i podobno poinformował cię o tym, że dalej będziesz musiał kontynuować leczenie – powiedział, a ja ze smutkiem w oczach spytałem:
-Wiedziałeś?
Zayn przez moment wahał się, aż w końcu głośno westchnął i błagalnym tonem rzekł:
-Tak, przepraszam. Mieliśmy nikomu nie mówić…
-Mieliście? – dopytywałem zszokowany. – Kto jeszcze wiedział?
-Ja i Fleur. – Brązowooki zgarnął rękoma do tyłu swoje włosy.
Nie rozumiałem co dalej mówi, gdyż zastanawiałem się dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedzieli. Nie chcieli mnie martwić? Czyżby zależało im na mnie?
Oni cię nie lubią. Fleur kocha Zayna i jest zainteresowana tylko nim.
W mojej głowie rozbrzmiewał dźwięk, że Fleur kocha jedynie naszego wspólnego przyjaciela, ale czy on kocha ją? Zawsze widzę jak Fleur na niego patrzy. W jej oczach, które zwykle udają obojętność nagle pojawia się iskierka, która świadczy o jej uczuciu do Zayna. Jedyną osobą na którą moja najlepsza przyjaciółka jeszcze tak reaguje to jej młodsza siostra. Kidy ktoś wspominał o Fannie znikała bezuczuciowa Fleur i pojawiała się osoba, która dla najukochańszych osób poświęcić jest w stanie wszystko. Lecz czy Zayn mógłby zrobić dla niej to samo?
-Zayn – w niegrzeczny sposób przerwałem mu, gdy on coś do mnie mówił. – Kochasz ją? – spytałem.
-Słucham? – zapytał zdziwiony.
-Czy kochasz Fleur? – powtórzyłem, przyglądając się dziewiętnastolatkowi.
-Dlaczego o to pytasz?
-Kiedy Fleur pojawiła się w szpitalu łączyło cię coś z Elisabeth. Rzadko rozmawiałeś z Fleur, która od początku była w tobie zakochana. Nie przyznała się do tego, ale ja to widziałem. Kiedy Elisabeth uciekła, ty nagle zbliżyłeś się do Fleur. Zależy ci na niej, czy po prostu traktujesz ją jak zabawkę? – Zayn z szeroko otwartymi oczyma przyglądał mi się. Moje pytanie nie tylko go zdziwiło, ale spowodowało, że zaczął się nad wszystkim zastanawiać.
-Tak to widzisz? – zapytał, a ja potwierdzająco kiwnąłem głową. – Sądzisz, że nie darzę Fleur takim uczuciem jak ona mnie? Gdyby zależało mi tylko na wykorzystaniu jej to już dawno skończyłbym tą głupią zabawę. Zależy mi na niej, Louis. Nigdy nie spotkałem kogoś tak wspaniałego jak ona.
-A kochasz ją?
Zayn swoimi mocno brązowymi oczyma przyglądał się mi. W jego mlecznych tęczówkach dostrzec można było szczerość. Lekko zagryzł swoją wargę i odpowiedział:
-Tak. Kocham ją najmocniej na świecie.

***

Idąc wraz z Zaynem do salonu milczeliśmy. Cisza nie przeszkadzała nam obojgu, jednak moim głosom tak.
Jesteś beznadziejny. Nikt cię tu nie lubi.
„Spokojnie Louis. Nie słuchaj ich.” Powtarzałem sobie, próbując nie pozwolić swoim emocjom wybuchnąć. Clarissa nauczyła mnie tego w czasie naszych pierwszych terapii. Mówiła mi, że kiedy głosy mnie nawiedzają i w niemiły sposób mnie okłamują mówiąc, że jestem nikim to mam po prostu pomyśleć, że tak nie jest. Lecz gdy co chwilę ktoś mówi mi jaki to jestem głupi i bezużyteczny to z czasem zaczynam w to wierzyć. Bardzo chciałbym żeby było inaczej, ale po prostu nie potrafię.
W salonie oczywiście zastać można było większość pacjentów. Panda wraz z Alexem i Davidem siedziała przy jednym ze stołów. Ta szesnastoletnia nastolatka ze znudzeniem przyglądała się swojemu chłopakowi, który grał ze swoim bratem w szachy. David jest bardzo dobry w tą grę i gdy próbowałem z nim wygrać to po pięciu minutach skrupulatnej gry znudziło mi się i rozrzuciłem wszystkie pionki po pokoju.
Na kanapie wraz z rozwiązującą krzyżówki Elle siedział Ed, który głośno się śmiejąc powiedział blondynce, by wpisała tutaj jakieś słowo. Ona jedynie na niego spojrzała, a później prychnęła i odparła, że to słowo na pewno nie pasuje.

Jeden fotel zajęty był przez Nialla, który z udawaną obojętnością co jakiś czas zerkał w stronę siedemnastolatki oraz opiekuna, którzy świetnie bawili się w swoim gronie. Często spędzali czas razem, a farbowanemu blondynowi najwidoczniej to się nie podobało.
W rogu pokoju siedział Amfa, który jak zwykle czytał jakąś książkę. Zastanawiałem się zawsze skąd on je brał, gdyż prawie każdego dnia zaczytany był w coś innego.
Przy stoliku obok znajdowała się znudzona Fleur, która swoją głowę położoną miała na blacie. Naprzeciwko niej siedział Harry, który z przymkniętymi powiekami co jakiś czas kiwał potwierdzająco głową oznajmiając najwidoczniej Fleur, że ją słucha. Wraz z Zaynem podeszliśmy do tej dwójki osób. Farbowana blondynka od razu ożywiła się na widok mulata, a na jej twarzy pojawił się uśmiech w momencie, gdy pocałował ją w usta. Przewróciłem oczyma nie mogąc uświadomić sobie dlaczego tak często to robią. Najwidoczniej miłość powoduje u człowieka chęć ciągłego kontaktu z bliską mu osobą.
Kiwnięciem głowy przywitałem się z Harry’m, który na chwilę otworzył oczy, a następnie usiadłem obok niego. Zayn w ożywiony sposób zaczął opowiadać Fleur i osiemnastolatkowi o jakieś sytuacji, która dzisiaj miała miejsce. Nie przysłuchiwałem się im, gdyż moją uwagę przykuły głośne i dające się we znaki głosy.
Nie zwracają na ciebie uwagi, bo się dla nich nie liczysz. 
Ona cię nawet nie lubi. Jest dla ciebie miła, bo ci współczuje.
Jesteś nikim. Oni cię nie znoszą. Chcą, byś już opuścił szpital.
Z szeroko otwartymi oczyma przysłuchiwałem się kilku głosom. Chciałem krzyknąć by się uspokoiły ale na szczęście ugryzłem się w język i powstrzymałem chęć wykrzyknięcia wszystkiego.
-Louis, wszystko w porządku? – spytała Fleur, która od dłuższego czasu mi się przyglądała. Nie słuchała Zayna, który coś opowiadał i w niegrzeczny sposób mu przerwała zwracając się w moim kierunku.
Odzywa się do ciebie, bo wzbudzasz w niej litość. Nie interesujesz ją. Tylko Zayn ją interesuje.
-Louis … - zaczęła, chcąc dotknąć mojego ramienia. Ja jednak szybko odsunęłam się, a ona ze zdziwieniem spojrzała na mnie. – O co ci chodzi, Louis? – spytała.
W szybkim tempie podniosłem się z krzesła i powolnym krokiem zacząłem cofać się w głąb pomieszczenia. Z mocno bijącym sercem przyglądałem się wszystkim osobom przebywającym w pomieszczeniu. Oni także ze zdziwieniem patrzyli w moim kierunku.
-O co mi chodzi?! – spytałem z drżącym głosem, próbując powstrzymać łzy. – To ty udajesz, że mnie lubisz! Wy wszyscy mnie nie lubicie! – krzyczałem roztrzęsiony, przyglądając się każdemu z osobna. – Chcecie się mnie tylko pozbyć! Już nie możecie się doczekać aż opuszczę szpital! Litujecie się nade mną!
Rozmazanie widziałem jak Fleur z szeroko otwartymi oczyma patrzy w moim kierunku. Reszta pacjentów także była przerażona moim zachowaniem, jednak jedyną osobą, która jakoś zareagowała był Edward,
który w szybkim tempie podniósł się z kanapy i podszedł do mnie. Chciał mnie chwycić, jednak ja przywarłem do ściany i ściskając rękoma głowę, zsunąłem się na ziemię płacząc.
-Nie lubicie mnie. Uważacie, że jestem bezużyteczny. Litujecie się nade mną – powtarzałem cicho, czując na policzkach łzy. W głowie słyszałem także narastający śmiech, który ze mnie drwił.
-Louis, proszę uspokój się – powiedział zmartwionym głosem Ed.
Przecząco pokiwałem głową po raz kolejny powtarzając słowa, że nikt mnie nie lubi i każdy uważa, że jestem bezużyteczny. Podniosłem wzrok w momencie, gdy usłyszałem jak zdenerwowany Zayn krzyczy imię Fleur, która wybiegła z pomieszczenia.
-Oni mieli rację. – Czułem jak co raz więcej łez spływa po moich policzkach. – Jej naprawdę na mnie nie zależy.
Ukryłem twarz w trzęsących się dłoniach i w pewnym momencie poczułem jak za ramiona chwytają mnie dwie osoby.
-Wszystko będzie dobrze, Louis. – Rozpoznałem głos Chucka. – Uspokój się. Zaraz zaprowadzimy cię do Clarissy.
Mimo, że głos w głowie nakazywał mi, bym uciekał jak najdalej, to wiedziałem, że muszę mu się przeciwstawić i w jakikolwiek sposób sobie pomóc. Jedynie rozmowa z Rudą choć trochę mogłaby uspokoić moje głosy. Na Fleur nie mogłem teraz liczyć.

***

Cisza. Zupełna cisza. Leżąc na łóżku w swojej sypialni patrzyłem w biały sufit w tym samym momencie w ręce obracając ołowianego żołnierzyka. Milczał, tak jak głosy, które po raz pierwszy od dłuższego czasu nie dawały mi się we znaki. One były ze mną zawsze. Czasem stłumione, jednak ciągle gdzieś tam były. Teraz zniknęły. W magiczny sposób dawały mi choć przez moment poczuć się jak normalny człowiek. Lecz czy zwykła osoba, która nie ma żadnych problemów, spędza czas samotnie, przy tym myśląc o swoim życiu? Powinienem bawić się z przyjaciółmi, wyskoczyć z nimi do klubu, potańczyć i spróbować pierwszy raz w swoim życiu alkoholu. Zawsze zastanawiało mnie to, czy napoje procentowe są mi potrzebne, by świetnie się bawić. Nigdy nie miałem możliwości by się przekonać, gdyż moi rodzice nie puszczali mnie na klubowe imprezy. Powód oczywiście był każdemu znany. Na schizofreników źle działało szybko migające oraz różnokolorowe światło. Po za tym gdybym nagle dostał ataku paniki, to wątpię czy nietrzeźwe osoby byłby mi w stanie jakoś pomóc.
Z rozmyśleń na temat imprez, na których nigdy nie miałem możliwości się pojawić, wyrwała mnie Fleur, która bez pukania weszła do mojego pokoju i siadła na brzegu łóżka. Widziałem, że jej mocny makijaż był rozmazany. Najwidoczniej musiała wcześniej płakać.
Długo siedzieliśmy w milczeniu. Ja cały czas się jej przyglądałem, a ona w nerwowy sposób bawiła się trzęsącymi dłońmi.
-Płakałaś? – spytałem, podnosząc się i siadając ze skrzyżowanymi nogami, przy tym cały czas patrząc w jej kierunku. Potwierdzająco kiwnęła głową, a następnie pociągnęła nosem, ręką pocierając oczy. Po jej bladych, lecz brudnych od różnych kosmetyków policzkach spłynęły duże łzy.
-Nie lubię, gdy taki jesteś – odparła płaczliwym głosem spoglądając na mnie. W jej błękitnych i załzawionych oczach dostrzegłem smutek.
-Ja też siebie takiego nie lubię.

-A nie możesz tego jakoś wyłączyć? Powstrzymać? – dopytywała Fleur. Mimo, że ta rozmowa należała do tych smutnych to lekko prychnąłem i słabo uśmiechnąłem się.
-Gdyby tak było już dawno nie byłoby mnie w Rivendale. W ogóle pewnie nigdy bym się tutaj nie pojawił. – W głowie pojawiła mi się wizja normalnego życia. Mimowolnie mój uśmiech rozszerzył się.
-Od jak dawna masz te… - Fleur zawahała się przez moment. – głosy w swojej głowie? – dokończyła niepewnie, skubiąc paznokciem skórkę na palcu.
Przez chwilę się wahałem próbując przypomnieć sobie pierwszą sytuację z głosami, aż w końcu odpowiedziałem:
-Nawet nie potrafię sobie przypomnieć. One zawsze ze mną były, lecz dopiero jakiś czas przed trafieniem do szpitala zaczęły być niemiłe. Ich słowa bardzo mnie raniły i nadal tak niestety jest – dodałem, spuszczając wzrok ze swojej najlepszej przyjaciółki, która niestety nadal płakała. Starała się powstrzymać łzy, ale niestety z trudem jej to wychodziło. Między nami znowu zapadła cisza, a ja słyszałem jak Fleur szybko oddycha.
-Przepraszam – zaczęła nagle, w ogóle na mnie nie spoglądając. – Gdy słyszysz te głosy nie wiem jak mam sobie z tym poradzić. Boje się. To mnie przeraziło, bo nagle powiedziałeś, że się dla mnie nie liczysz. A prawda jest inna, Louis. Jesteś moim całym światem. Kocham cię tak mocno jak kocham Fannie…
-I Zayna – przerwałem chociaż wiedziałem, że nie powinienem. Ona jednak nie zwróciła uwagi na moje słowa.
-Kiedy zacząłeś krzyczeć, że się nad tobą lituję i nie interesuję, pomyślałam gdzie popełniłam błąd. Czy ty naprawdę sądzisz, że się dla mnie nie liczysz? Twoje słowa spowodowały, że zaczęłam się zastanawiać czemu tak sądzisz. W serce został mi wbity nóż.
Farbowana blondynka z trudem wypowiedziała swoje słowa, gdyż krztusiła się własnymi łzami. Nie mogąc znieść jej stanu przysunąłem się do niej i mocno przytuliłem. Moje serce biło bardzo szybko, a ja czułem, że za chwilę po moich policzkach znowu spłyną łzy. Z trudem przełknąłem ślinę narastającą w moim gardle, które było ściśnięte.
-Ja tak nie sądzę. Ciężko jest mi to wszystko wyjaśnić, Fleur. Te głosy czasem są silniejsze ode mnie. One zaczynają mnie kontrolować. Staram się mieć nad nimi władzę, ale bardzo ciężko jest mi to zrobić. Kocham cię. Jesteś moją młodszą siostrzyczką, o którą ktoś musi dbać.
Moja najlepsza przyjaciółka lekko się zaśmiała. Opierając się o moje ramię spojrzała na mnie i z udawaną powagą powiedziała:
-Ja sama potrafię o siebie zadbać.
-Niestety, ale nie zgodzę się z tobą, Fleur. Nawet nie potrafisz się dobrze pomalować. – Dziewiętnastolatka w dziecinny sposób zrobiła smutną minę, a ja w tym samym momencie przejechałem kciukiem po języku i po chwili zacząłem wycierać umazane policzki mojej przyjaciółki. Jak oparzona odsunęła się ode mnie i ze zmarszczonymi brwiami spytała:
-Co ty do cholery robisz? – W tym samym momencie wycierała wierzchem dłoni miejsce, które przed chwilą czyściłem mokrym palcem. – Jesteś obrzydliwy, Louis.
Głośno zacząłem się śmiać i z trudem mogłem się powstrzymać. Rozbawiała mnie także niezadowolona mina Fleur, która próbowała zachować powagę. Po chwili ona także zaczęła głośno się śmiać.
-Jesteś głupi – powiedziała, gdy po dłuższej chwili, w końcu się uspokoiliśmy.
-A ty głupsza – odparłem w dziecinny sposób wystawiając jej język. Ona zrobiła to samo, po czym mocno mnie przytuliła tak, że położyliśmy się na łóżku. Wtuleni w siebie rozglądaliśmy się po moim pokoju co jakiś czas zerkając na siebie.
Uwielbialiśmy swoje towarzystwo. Przy sobie czuliśmy się najlepiej i mogliśmy być zawsze sobą. To właśnie Fleur była moją jedyną i najlepszą przyjaciółką i nikim innym nie mógłbym jej zastąpić. Mimo że już niedługo znajdę się w innym szpitalu, to i tak będę o niej pamiętać. Ona tak łatwo nie zniknie z mojego życia i mam nadzieję, że ja też nie zniknę z jej.
Chciałem ją o to spytać, kiedy spoglądając na nią zauważyłem, że w powolny sposób oddycha. Powieki miała przymknięte i dopiero po sekundzie zrozumiałem, że Fleur usnęła. Na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech i całując ją w delikatnie w czubek głowy rzekłem:
-Kocham cię najmocniej na świecie.
Następnie zamknąłem oczy i wtulając się w tą chudą i kościstą nastolatkę, tak samo jak ona usnąłem ciesząc się, że mam przy sobie tak wspaniałą osobę jak ona.

I mamy następny rozdział. Przyznam szczerze, że myślałam iż perspektywę Louisa będzie się trudno pisało, ale na całe szczęście tak nie było. Oczywiście jak zwykle, mama nadzieję, że rozdział przypadł wam do gustu i z wielką chęcią wyrazicie szczerą opinię na jego temat. Nadal możecie zadawać pytania bohaterom wpisując je pod komentarzem, a na niespodziankę jeszcze będziecie musieli poczekać, ale niektóre osoby powinny się już domyśleć co mamy na myśli :)

Jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś o życiu prywatnym moim lub Fleur to zapraszam na nasze aski:

http://ask.fm/justwilliams ---> Elle ♥

http://ask.fm/ffranks ---> Fleur x

Kochamy i dziękujemy za każdy komentarz, mimo że ich liczba ostatnio bardzo spadła ;c