1 rozdział

Z perspektywy Elle w tle
16 października 2012
Strach.
Przerażenie.
Dezorientacja.
Uczucie pustki.
To właśnie te uczucia towarzyszyły mi, gdy siedząc na dużym, beżowym fotelu roztrzęsiona i cała zapłakana rozglądałam się po jasnym pomieszczeniu w odcieniach błękitu oraz bieli. Przyjemne miejsce dla osoby pracującej przy biurku – w tym przypadku mahoniowym i dużym – a także dla pacjenta, którym niestety będę.
Odwróciłam swój wzrok od ogromnego, starodawnego regału zrobionego z ciemnego drewna i spojrzałam na okno, z którego widoczna była brama z kutego żelaza. Moim pragnieniem było przekroczenie jej. Nie pasuję do tego miejsca. Nie jestem taka jak ci ludzie.
Zauważyłam, że z zaciekawieniem przygląda mi się chłopak siedzący na beżowej kanapie – małej i babcinej. Na zwyczajnej koszulce przyczepioną miał plakietkę – „Cześć, nazywam się Ed". Pod spodem – drobnym drukiem – było coś jeszcze napisane, jednak z powodu dużej odległości, która nas dzieliła nie mogłam tego doczytać.
Blondyn z lekko kręconymi włosami w całkowitym skupieniu przyglądał mi się. Najprawdopodobniej był mocno zamyślony, gdyż w momencie, w którym spojrzałam na niego, on wydawał się niewzruszony.
-Elle, czy wiesz czemu tu jesteś? – Odwróciłam wzrok od Eda i spojrzałam na rudowłosą kobietę, która zwróciła się w moją stronę.
Clarissa – bo tak głosił napis na złotej tabliczce znajdującej się na biurku – była chudą kobietą o krótkich, sięgających troszeczkę za ramiona włosami i pociągłą, lekko zarumienioną lecz delikatną twarzą. Jej duże piwne oczy z troską mi się przyglądały. Nie chciała mnie skrzywdzić jak tamten okropny mężczyzna. Chciała mi tylko pomóc.
W powolny sposób poruszyłam głową w górę i dół bojąc się wypowiedzieć cokolwiek. Gula w gardle -która powstała na wskutek płaczu- uniemożliwiła mi to.
-Mogłabyś nam o tym opowiedzieć? – zaproponował mężczyzna stojący obok Clarissy.
On - tak samo jak Ed – z zaciekawieniem przyglądał mi się. Nie wiedziałam kim był ten krótko obcięty, czarnowłosy mężczyzna o śniadej karnacji. Sądząc po jego eleganckim ubiorze domyśliłam się, że jest on psychologiem lub może nawet dyrektorem tej placówki.
Milczałam nie chcąc wracać wspomnieniami do tego dnia.

-El – zaczął miłym i opiekuńczym głosem mój opiekun , który siedział na fotelu obok– proszę zrób to.
-Wracałam wieczorem przez park. W pewnym momencie ktoś chwycił mnie za rękę i pociągnął w pobliskie krzaki. Nie widziałam go. Miał zasłoniętą twarz. Tam – zakrztusiłam się własnymi łzami – zgwałcił mnie.
Kobieta z empatią w oczach przyglądała mi się, po czym zapytała:
-A co było dalej?
-Po tym wszystkim zostawił mnie tam samą. Postanowiłam, że wrócę do domu i nie będę martwić tym taty. Nawet nie zwrócił uwagi na to w jakim stanie wróciłam. – Opowiadałam przy tym w nerwowy sposób bawiąc się odstającą od czarnego swetra nitką. – W nocy nie mogłam spać. Męczyły mnie koszmary i rano po wyjściu taty do pracy postanowiłam się zabić.
Suche gardło i przeraźliwy strach jaki mnie ogarnął sprawił, że wszystko przychodziło mi z trudem. Nie tylko lęk powodował problem z opowiedzeniem tamtego feralnego dnia, ale także to, że wszyscy mi się przyglądali – nie lubię skupiać na sobie uwagi innych.
Elegancko ubrany mężczyzna i rudowłosa kobieta przestali mi się przyglądać, a ja głęboko odetchnęłam głośno wypuszczając powietrze z płuc. Clarissa miłym głosem zwróciła się do mojego ojca:
-Jak już Lucas informował pana podczas rozmowy telefonicznej Rivandale Hospital to idealna placówka dla pańskiej córki. Wiele przeszła i ja będę starała się przywrócić ją do zdrowia. Niestety na dzień dzisiejszy musimy pana ostrzec, że aż do odwołania nie będzie mógł pan spotykać się z Elle. Oczywiście co dwa tygodnie będzie mogła do pana lub kogoś innego zadzwonić.
Tylko co dwa tygodnie? Nie wytrzymam tak długiego czasu bez rozmowy ze starszą – o rok – siostrą, mamą i tatą. Na dodatek do odwołania nie będę mogła się z nimi spotkać ani także wyjść na zewnątrz. Taka wizja spowodowała niemiły dreszcz na moim ciele.
Nie dam sobie tu rady. Ci ludzie, których widziałam gdy szłam wraz z Edem do gabinetu Clarissy przerażali mnie. Nie jestem taka jak oni. Jestem normalną osobą.
-Teraz Elle – zaczął Lucas – musisz pożegnać się ze swoim ojcem i wraz z Edem udacie się do pokoju, który będzie twoją sypialnią.
Z szeroko otwartymi i załzawionymi oczami spojrzałam na trzydziestosiedmioletniego mężczyznę o brązowych, oklapniętych na czoło włosach i klasycznych okularach na lekko zadartym nosie. Z kilkudniowym zarostem i zaczerwienionymi oczami spojrzał na mnie. Był smutny i to z mojego powodu. Zawiodłam go, gdyż nie poinformowałam go o zdarzeniu, które miało miejsce dzień przed moją nieudaną próbą samobójczą.
Najgorszą dla mnie myślą jest to, że gdybym miała możliwość ponownie bym to zrobiła. Mogą za wszelką cenę próbować powstrzymać u mnie chęć odebrania sobie życia, jednak nikt nigdy nie pomoże mi się pozbyć lęku. Lęku do drugiej osoby.
Mój ojciec – Thadeus – podniósł się z beżowego fotela i podszedł do mnie. Wiedziałam, że ten moment dla mnie jak i dla niego był bardzo trudny. Z trzęsącymi się rękoma i mocno bijącym sercem wstałam i przytuliłam -prawdopodobnie po raz ostatni na długi czas- wysokiego i szczupłego mężczyznę.
Od tego momentu nasz kontakt opierać miał się jedynie na – zapewnie krótkich – rozmowach telefonicznych, które tak naprawdę niewiele wniosą do naszego życia.
Mój ojciec tak samo jak ja będzie teraz samotny. Moja mama – Elisabeth – i starsza ode mnie o rok Emily mieszkają od siedmiu lat w Bristolu. Związek moich rodziców rozpadł się z powodu częstych kłótni, które ja ledwo pamiętam. Po rozwodzie postanowili podzielić się wszystkim po połowie. I to dosłownie, gdyż nawet mnie i moją siostrę rozdzielili.
-Nie płacz słonko – powiedział z lekką chrypką w głosie – Wszystko będzie dobrze. Wiesz przecież, że to dla twojego dobra.
-Tato…- Wyszeptałam z trudem, gdyż po policzkach spływały mi słone łzy.
Wtuleni w siebie w powolny sposób kiwaliśmy się, chcąc się jakoś uspokoić. Obojgu nam było bardzo ciężko.
-Kocham cię córeczko.
-Ja ciebie też tato – odpowiedziałam uwalniając się z objęć mojego ojca.
Obok mnie z dużą walizką stał Ed, który w miły sposób uśmiechał się do mnie – pokazując przy tym rząd swoich równych i białych zębów. Jest wysoki i szczupły, lecz uwadze nie mogą też umknąć jego duże mięśnie.
Miłym głosem spytał:
-Możemy iść?
Potwierdzająco kiwnęłam głową w powolny sposób ruszając w kierunku drewnianych drzwi. Przed opuszczeniem pokoju przez ramię spojrzałam na mojego tatę, który wierzchem swojej szczupłej i długiej dłoni otarł jedną łzę. Szybko odwrócił wzrok nie chcąc – po raz kolejny z resztą – powodować u mnie płaczu.
W szpitalu, w którym znajdowałam się po nieudanej próbie samobójczej pierwszą rzeczą, którą zauważyłam po przebudzeniu był mój ojciec. Z udawanym spokojem przyglądał mi się i gdy tylko wyszeptałam "przepraszam" w naszych oczach pojawiły się łzy. Płakał nie tylko wtedy, ale także gdy spałam. Obiecywał mi, że nie dopuści do tego by ktoś mnie skrzywdził oraz bym nie raniła samej siebie. Między innymi dlatego wraz z lekarzem zdecydował się na wysłanie mnie do Rivandale Hospital, który jest najlepszą placówką dla młodzieży z problemami psychologicznymi.
Wraz z wysokim blondynem - najprawdopodobniej nie był to jego naturalny kolor włosów– opuściłam gabinet należący do mojej psycholożki Clarissy.
Korytarz był długi i szeroki. Oprócz drzwi, przy których stałam na tym piętrze znajdowały się także trzy inne pary prowadzące zapewne do pokoi reszty pracowników oraz łazienki, które były oznaczone specjalnym symbolem.
Na jednej z beżowych ścian znajdował się telefon, przypominający ten w budkach telefonicznych, których w Londynie jest pełno. Przy nim stała dziewczyna – wysoka, szczupła z włosami w nieładzie. Ich górna część była w kolorze jasnego blondu, zaś dolna delikatnego różu. Kojarzyłam ją, gdyż w momencie, w którym przywieziono mnie do szpitala ona wraz z grupką innych osób siedziała na szerokich schodach. Nie umknęła ona mojej uwadze, ponieważ jej wygląd – mocny i rzucający się w oczy – łatwo zapadał w pamięci.
Wraz z towarzyszącym mi Edwardem, bo tak brzmiał ledwo widoczny napis na jego plakietce, powolnym krokiem ruszyliśmy w stronę schodów. Oznaczało to, że przejść będziemy musieli obok tej tajemniczej dziewczyny, która rozmawiała z kimś przez telefon.
-Kurwa! – krzyknęła naglę ze wściekłością w głosie z całej siły odkładając słuchawkę na swoje miejsce.
Najprawdopodobniej nas nie zauważyła, gdyż bez żadnego słowa – może oprócz wielu przekleństw wypowiedzianych pod nosem – opuściła piętro.
Przerażona jej głośnym krzyknięciem wzdrygnęłam się, co nie umknęło Edowi. Najwidoczniej dostrzegł też w moich oczach strach, gdyż z troską w głosie oznajmił:
-To Fleur, jedna z pacjentek. – Fleur? To dziwne i nie spotykane imię. – Zapewne jej matka i ojciec znowu zabronili kontaktowania się z jej młodszą siostrą Fannie.
Spojrzałam na wyższego ode mnie Eda i zauważyłam, że z uśmiechem na twarzy przygląda mi się. Miło z jego strony, że pomaga mi w dotarciu do mojej nowej sypialni.
-A tak przy okazji jestem Edward, ale wszyscy mówią na mnie Ed.
-Elle.
Odpowiedziałam ściskając jego chudą lecz silną dłoń, którą wyciągnął w moim kierunku.
Nic nie mówiąc szliśmy dalej schodząc po schodach. Znaleźliśmy się na kwadratowym półpiętrze, z którego dostać się mieliśmy na pierwsze piętro.
W czasie gdy my schodziliśmy w dół, w górę wchodził mierzący kilka centymetrów więcej ode mnie chłopak. Był zamyślony, jakby nieobecny, jednak na widok Eda szeroko się uśmiechnął pokazując szereg równych zębów, na których znajdował się aparat ortodontyczny. Uściskał rękę towarzyszącego mi chłopaka, a ja zauważyłam, że spod jego kraciastej koszuli wystaje skrawek bandaża.
Przez sekundę przyglądałam się mu i dostrzegłam małe plamki zaschniętej już krwi. Najprawdopodobniej okaleczał samego siebie.
Chłopak najprawdopodobniej zauważył, że przyglądam się jego ręce, gdyż w szybki sposób obciągnął rękaw koszuli.
-Niall poznaj Elle. Będzie nową pacjentką – rzekł Ed spoglądając to na mnie, to na blondyna.
Młody chłopak wyciągnął w moim kierunku swoją dłoń, którą uścisnęłam.
-Niall.
-Elle.
Puściliśmy swoje dłonie i chłopak z dużymi oraz błękitnymi jak ocean oczami spojrzał na Edwarda, który spytał:
-Idziesz do Rudej?
-Rano kazała mi przyjść. – Mówiąc podniósł do góry rękawy koszuli i na prawym oraz lewym nadgarstku ponownie zauważyłam bandaże oraz małe, zaschnięte fragmenty krwi. Domyśliłam się, że mówiąc Ruda mają na myśli Clarissę.
-Czym znowu? – spytał zdziwiony Ed z szeroko otwartymi oczyma przyglądając się rękom chłopaka.
-Czasem jesteście po prostu nieuważni.
Z uśmiechem na ustach jak gdyby nic ominął mnie i Edwarda kierując się w stronę gabinetu pani psycholog, z którego jeszcze nie wyszedł mój ojciec. Zdziwiona zachowaniem Nialla odwróciłam głowę i przyjrzałam się odchodzącej sylwetce – chudej i lekko zgarbionej.
Wraz z Edem ruszyliśmy po schodach w dół. W milczeniu szliśmy przez korytarze mijając coraz to dziwniejsze osoby; dziewczynę z niebiesko-różowymi włosami uśmiechającą się do ściany i rozmawiającą z nią, parę całujących się gejów, wysoką nastolatkę podśpiewującą pod nosem jakieś piosenki. Tych dziwnych i niezrozumiałych przeze mnie ludzi było więcej, jednak to właśnie oni utknęli mi najbardziej w pamięci.
Będąc w samym centrum szpitala ruszyliśmy w stronę lewego skrzydła szpitalnego. Przeszliśmy przez szeroki i przytulny korytarz po czym znaleźliśmy się w stołówce. Tutaj było pełno opiekunów, którzy nakrywali stoły talerzami, gdyż już za chwilę wszyscy mieli zasiąść do obiadu.
Bez zwracania na siebie większej uwagi wraz z Edem weszliśmy po szerokich, granitowych schodach na pierwsze piętro. Po dużej liczbie dziewcząt domyśliłam się, że to właśnie tutaj znajdować się będzie moja sypialnia.
Szliśmy długim korytarzem omijając dziewczyny oraz kilku chłopaków. Wzrok utkwiłam w moich drgających dłoniach, którymi ponownie starałam się wyciągnąć czarną nitkę z mojego swetra. Zatrzymaliśmy się na samym końcu przed drzwiami, które otworzył przede mną Ed.
Moja nowa sypialnia zapewne niczym nie odróżniała się od innych pokoi. Pod oknem łóżko, obok szafka nocna, a naprzeciw komoda. Niczym nie wyróżniający się pokój. No może oprócz lampek świątecznych powieszonych na ścianie.
Blondyn położył moją ogromną walizkę i spoglądając z lekkim uśmiechem na dodatkową ozdobę rzekł:
-Przepraszam za te lampki. Emma zapewne zapomniała je zdjąć.
Emma? Kim jest Emma? Pacjentką, która tutaj wcześniej mieszkała czy może opiekunką?
-Fleur je tu kiedyś powiesiła. Tak naprawdę nie wiem dlaczego. –Mówił rozglądając się po sypialni. – A właśnie. Fleur ma pokój tuż obok.
Zdziwiona spojrzałam na ścianę, przy której stała komoda – to właśnie za nią znajdowała się jej sypialnia. Nie wiem na co ona choruje jednak podejrzewam, że często unosi się bez większego powodu. Przynajmniej wygląda na taką co robi problem z niczego.
-Muszę cię teraz zostawić, ale zaraz przyślę tutaj kogoś kto zaprowadzi cię na obiad. Poradzisz sobie?
Edward swoimi niebiesko-zielonymi oczami z troską mi się przyglądał. Siadłam obok swojej walizki po czym w powolny sposób potwierdzająco kiwnęłam głową. Na jego pociągłej twarzy pojawił się słodki uśmiech. Chwilę się sobie przyglądaliśmy, oboje pochłonięci własnymi myślami.
Ed jest bardzo miłym chłopakiem, który nie mógłby mi zrobić krzywdy jak tamten mężczyzna w parku. Jak chyba każda pracująca tu osoba chce pomóc pacjentom. Takie przynajmniej odbieram wrażenie.

Nagle jego twarz z pogodnej i rozpromienionej zmieniła się w smutną i pełną poczucia winny. W szybkim  tempie opuścił moją sypialnie zostawiając mnie całkiem samą.
Czy czułam się dobrze będąc w końcu z samą sobą? Nie, gdyż wspomnienia wracały. I mimo, że tak bardzo chcę o nich zapomnieć to nie mogę. Słowa wypowiedziane przez tego mężczyznę cały czas rozbrzmiewały mi w głowie. „Nie płacz słonko, nic złego ci przecież nie zrobię. Obiecuję”. Jego słowa okazały się kłamstwem. Zranił nie tylko moją słabą psychikę, ale także moje ciało. Sprawił, że wszyscy mężczyźni powodują u mnie lęk. Boję się tego, że każdy skrzywdzi mnie tak samo boleśnie jak on.
Niszczy mnie też świadomość tego, że nie potrafię przypomnieć sobie jego głosu i wyglądu. Zapach jednak doskonale utkwił mi w głowie. Alkohol – a dokładniej wódka – pomieszana z miętą. Jego usta były wszędzie.
Z ramienia zsunęłam kawałek swojego swetra i przyjrzałam się siniakom, które spowodował napastnik z całej siły przyciskając mnie do zimnej ziemi. Dwa fioletowe znamiona nadal bolały, gdy się je lekko dotknęło. Sześć dni. To właśnie tyle minęło od feralnego wieczoru, który całkowicie zmienił moje życie.
Z rozmyślań wyrwało mnie ciche pukanie.
-Proszę – powiedziałam słabo ocierając w pośpiechu łzy spływające po moim policzku.
Drzwi w powolny sposób uchyliły się i przez próg przeszedł chłopak – wysoki, krótko obcięty, z mokrymi chusteczkami w ręce. Dziewczyna z burzą brązowych loków była o kilka centymetrów niższa od swojego kolegi. W lekki sposób uśmiechnęła się do mnie po czym chłopak towarzyszący jej cały czas czyszcząc swoje ręce przywitał się mówiąc:
-Cześć jestem Liam, a to Danielle.
-Elle.
Wyciągnęłam do nich dłoń i uścisnęła ją jedynie brunetka. Liam przez mokrą chusteczkę w delikatny sposób dotknął mnie, po czym ponownie zaczął w staranny i bardzo delikatny sposób czyścić swoje ręce.
Zauważył moje zdziwienie na twarzy i chcąc w jakiś sposób wytłumaczyć swoje zachowanie odparł:
-Przepraszam, że się tak zachowuję, jednak taki już jestem. Boje się bakterii i uwielbiam czystość. – Spojrzałam na Danielle mając nadzieję, że i ona powie mi dlaczego znajduję się w tym szpitalu. – Dan nie mówi. Od wypadku swoich rodziców milczy. Już niedługo minie rok.
Źrenice moich oczu rozszerzyły się. Nie tylko z szoku spowodowanego informacją wypowiedzianą przez Liama, ale także tym, że ja nigdy nie potrafiłabym przez tak długi okres czasu milczeć. Może jestem osobą małomówną, lecz nie wytrzymałbym tyle.
-Ed powiedział nam, że mamy zabrać cię na obiad, więc jeśli nie chcemy się spóźnić to musimy już iść.
Głośno westchnęłam, gdyż nie miałam ochoty na jedzenie czegokolwiek, jednak wiedziałam, że muszę pojawić się na obiedzie. Podniosłam się z łóżka i wraz z Liamem oraz Danielle opuściłam moją sypialnię.
Korytarz, na którym jeszcze przed chwilą znajdowało się wiele osób teraz był pusty. W milczeniu przeszliśmy przez niego i już po chwili schodziliśmy szerokimi schodami w dół.
Jadalnia jest duży pomieszczeniem znajdującym się na pierwszym piętrze lewego skrzydła szpitalnego. Kiedy tylko się tam znaleźliśmy wszystkie osoby siedzące przy stołach wyglądały normalnie, wręcz niezwykle. Prawda niestety jest troszeczkę inna, a ludzie mieszkający w Rivendale Hospital mają więcej problemów niż ktoś mógłby sobie wyobrazić.
Ponownie moją uwagę przykuła Fleur, która siedziała wraz z poznanym przeze mnie wcześniej Niallem, uśmiechniętym od ucha do ucha brązowowłosym chłopakiem, śpiącym prawie szatynem oraz czarnowłosym mulatem, który na swojej grzywce miał blond pasemko. Zajmowali oni miejsce najdalej od wejścia i najprawdopodobniej też od psychologów i dyrektora placówki. Reszta pacjentów zajmowała pozostałe miejsca, jednak na całe szczęście kilka stolików było wolnych.
-Chcesz siąść z nami? – zapytał mnie Liam idąc wzdłuż pomieszczenia.
-A gdzie siedzicie?
- Tam, z Fleur.
Od razu spojrzałam w jej kierunku i zauważyłam, że mi się przygląda. W mechaniczny sposób spuściłam wzrok nie chcąc utrzymywać z nią żadnego kontaktu wzrokowego. Różowowłosa powoduje u mnie niemiły dreszcz.
-Nie, chyba usiądę sama.

Oddaliłam się od nowo poznanych mi osób i zdecydowałam się na miejsce znajdujące się przy chłopaku, który z papierosem wetkniętym w ustach czytał jakąś książkę nie zwracając większej uwagi na jedzenie znajdujące się na talerzu, mimo że co jakiś czas coś z niego spożywał.
Tego pacjenta już mijałam, gdy zostałam przywieziona do szpitala. Ciemne blond włosy, kilkudniowy zarost oraz wystające kości policzkowe sprawiają, że ciężko zapomnieć o tym opalonym chłopaku.
Siedząc samotnie przy stole przyglądałam się zupie, która znajdowała się w półmisku. Nie miałam ochoty na jedzenie czegokolwiek, a wygląd tych dań nie sprawiał, bym chciała ich spróbować.
-Cześć – przywitała się Fleur, która się do mnie dosiadła. Wspaniale.
Z bliska wyglądała troszeczkę inaczej. Czy lepiej? Nie jestem w stanie tego stwierdzić, gdyż wzrok utkwiłam w swoich dłoniach.
Fleur to około dziewiętnastoletnia dziewczyna z jasną cerą, mocno błękitnymi oczami i farbowanymi włosami. Wyprostowana, smukła i wysoka. Mogłaby być baletnicą.
-Jak masz na imię?- spytała zachrypniętym lecz stanowczym i trochę melodyjnym głosem. Można powiedzieć, że miała ciekawą barwę głosu.
-E-Elle... – Wydukałam z trudem, gdyż takie osoby powodowały u mnie lęk. Fleur przypominała mi wredną postać, która pojawia się w każdej książce lub filmie. W życiu zagubionej bohaterki – w tym przypadku moim – pojawia się osoba, która jest pewna siebie i nie boi się przeciwstawić ludziom. Niszczy ona życie innych postaci i mimo, że swoim charakterem odpycha to i tak ma przyjaciół, którzy są w stanie poświęcić dla niej wszystko.
-Elle? To takie dziwne imię. – Mówiła z drwiną i zaciekawieniem, a ja pomyślałam, że przecież Fleur to jest bardzo dziwne imię. – Lou! Chodź tu na chwilę!
Zawołała swojego brązowowłosego przyjaciela, któremu z pociągłej i delikatnej jak u dziecka twarzy nie schodził uśmiech. Lou – bo tak najwidoczniej miał na imię ten chłopak – zostawił swoich przyjaciół i zrobił to, o co poprosiła go Fleur.
-Mam do ciebie pytanie Louis– zaczęła zwracać się do niego, gdy tylko się zjawił. – Sądzisz, że jak powinniśmy mówić na naszą nową koleżankę?
Ten wyższy od niej o kilka centymetrów chłopak od góry do dołu przyjrzał mi się, po czym delikatnie wzruszył ramionami.
Jego przyjaciółka poklepała wolne miejsce znajdujące się obok niej i spoglądając to na mnie to na niego zaczęła opowiadać.
-Sądzę, że bardziej pasuje do ciebie imię Bambi.
-Bambi? Dlaczego?- spytałam cicho z szybko bijącym sercem.
-To proste. – Mówiła z szerokim uśmiechem pokazując przy tym swoje równe zęby. – Bambi miał mamę. Lecz jego mama zginęła. I niby biedny jelonek powinien przeżyć, jednak to tylko wymysł ludzi. Chcieli oni w ten sposób zachęcić dzieciaki do oglądania bajki. W prawdziwym życiu skończyłoby się to zupełnie inaczej. Bambi także zostałby zabity, a wcześniej wyruchany przez los. Tak jak ty, BAMBI.
Ostatnie słowo podkreśliła stanowczym głosem z mocno wyczuwalną pogardą w głosie. Fleur wiedziała co jest przyczyną mojego leczenia w szpitalu. Nie wiem kto jej o tym powiedział, lecz mgło to być każdy; dyrektor placówki, Clarissa, Edward. Zapewne reszta opiekunów i psychologów także wiedziała o nowej pacjentce, która próbowała popełnić samobójstwo, gdyż ktoś ją zgwałcił.
-Fleur skończ. – Powiedział poważnym głosem siedzący obok mnie chłopak, który najwidoczniej przysłuchiwał się temu całemu zajściu. Fleur ze złością w oczach na spojrzała niego, a Louis, który wyglądał tak jakby nie wiedział co się dzieje przyglądał mi się z zaciekawieniem.
-Przestań Amfa. Jesteśmy teraz znajomymi i wszystko powinniśmy o sobie wiedzieć.
-Nie w taki sposób. Ona jest jeszcze dzieckiem.

Spuściłam wzrok nie chcąc by ktoś zauważył, że ta dziwna sytuacja spowodowała u mnie łzy. W pewnym momencie pojawiła się wysoka blondynka, która do koszuli – tak samo jak Ed – przyczepioną miała plakietkę z napisem „Cześć, nazywam się Emma" Z lekkim uśmiechem spojrzała na mnie i spytała:
-Ty pewnie jesteś nowa? – Potwierdzająco kiwnęłam głową. – Przepraszam za Fleur, ona już tak ma.
-Nie musisz za mnie przepraszać. Gdy będę czuła taką potrzebę, to sama to zrobię – odszczekała się farbowana na blond i róż dziewczyna.
-Nie słuchaj jej. Idziemy stąd Flo.
Opiekunka złapała podopieczną za ramię i pociągnęła ją do stolika psychologów, gdzie zaczęli o czymś rozmowę. Po sekundzie we dwie opuściły jadalnię.
Louis, który zdziwiony mi się przyglądał wyglądał tak, jakby nagle ożył.
-Nie bój się, ona jest niegroźna, tylko ma swoje humorki– dodał z uśmiechem na twarzy, po czym jak gdyby nic zniknął.
Po raz kolejny zostałam sama pogrążona we własne myśli. Wszystko działo się tak szybko. Ludzie opuszczali stołówkę śmiejąc się i wygłupiając. Oni czują się tu dobrze. Przynajmniej na takich wyglądają. Nie potrafię taka być. Przynajmniej nie teraz. Wszystko i wszyscy powodują u mnie łzy, smutek, żal i lęk. Tyle negatywnych uczuć w jednym momencie. To mnie przeraża.

Nawet nie zauważyłam gdy wszyscy mieszkańcy i pracownicy Rivendale opuścili jadalnię. Może oprócz blondynki o lekko zaokrąglonej twarzy. W powolny sposób – trzymając w ręce jakiś zeszyt – podeszła do mnie, a następnie usiadła na miejscu znajdującym się obok. Z daleka przyjrzeć się można było jej niebieskim, dużym oczom oraz lekko zarumienionej twarzy i pełnym ustom.
-Jestem Mia. – Przywitała się cicho, tak samo jak ja przyglądając się przestrzeni.
-Elle.
Kątem oka dostrzegłam na jej prawym nadgarstku sporą liczbę blizn po samookaleczaniu się. Najprawdopodobniej zauważyła, że przyglądam się jej rękom, gdyż odparła.
-Nie zwracaj na to uwagi. To tylko nieznaczący szczegół. Tutaj w Rivendale nie ukrywamy się z tym, że jesteśmy szaleni.
-Nie jestem szalona- odpowiedziałam spoglądając na tą młodą osobę, która na pewno nie miała więcej niż siedemnaście lat.
-Jeszcze. To miejsce zmienia ludzi. Stajemy się kimś, kim nigdy nie pomyśleliśmy, że się staniemy. I nie martw się Fleur. Ona zawsze kogoś kompromituje. – Poinformowała mnie Mia chcąc chyba podnieść mnie jakoś na duchu. – Po prostu unikaj jej i jej świty.
- A kogo mam zaliczać do jej świty? – spytałam nie wiedząc dokładnie co ma na myśli.
-Unikaj jej całego stolika i narkomanów. Oni wszyscy trzymają się razem. Chcesz może pójść do salonu? – spytała miłym i nawet trochę radosnym głosem.
-Może później. – Mia wstała z miejsca i powolnym krokiem ruszyła w stronę centralnego miejsca szpitala. – Dziękuję Mia.
Dziewczyna z sięgającymi do połowy pleców włosami spojrzała na mnie przez ramię, po czym miło uśmiechnęła się. Już po sekundzie straciłam ją z pola widzenia.
Przynajmniej wiedziałam, że nie wszystkie osoby są tutaj wredne. Może Mia okaleczała lub nadal okalecza samą siebie, jednak jest normalną nastolatką z problemami, z którymi sobie nie radzi. Każdy odreagowuje stres i problemy w inny sposób. Ona akurat zdecydowała się na taki.


I oto mamy pierwszy rozdział. Mam nadzieję, że wam się spodobał.
Dziękujemy też za tak dużą liczbę komentarzy i obserwujących. Cieszy nas fakt, że zainteresowała was historia naszych bohaterów.
Wprowadziłyśmy na naszym poprzednim blogu takie coś, że możecie zadawać pytania nam autorkom oraz wszystkim bohaterom. Będziemy starały się na wszystkie wasze pytania odpowiedzieć :)
Było by nam też bardzo miło gdybyście wspominały komuś o tym blogu.
I przypominam o zakładce bohaterowie, gdzie pojawił się już Amfa oraz Mia ♥