10 rozdział

Z perspektywy Elle w tle
28 listopada 2012 
Z mocno bijącym sercem rozejrzałam się okolicy. Przez moment w głowie pojawiła mi się myśl, gdzie się znajduję, jednak później rozpoznałam miejsce, w którym byłam tylko raz. Znajdowałam się w Seaford, jednak nie stałam na plaży, tylko wraz z Niallem przyglądałam się roześmianemu od ucha do ucha Louisowi oraz wtulonej w ramie czarnowłosego Fleur. Kąciki moich ust ułożyły się w lekkim uśmiechu, gdyż ten widok należał do tych przyjemniejszych i wartych zapamiętania. Stojący obok mnie farbowany blondyn z zaciekawieniem o czymś opowiadał. Nie zwracałam jednak uwagi na jego słowa, gdyż skupiłam się na jego idealnych rysach twarzy, mocno niebieskich oczach, lekko zarumienionych policzkach oraz rozwianym włosom. Jego zadowolona mina w jednej sekundzie przybrała kształt zszokowanej i przerażonej. Nic nie słyszałam, jednak gdy odwróciłam głowę zobaczyłam skaczącego w dół Louisa i usłyszałam krzyk biegnącej w jego stronę Fleur. Chciała za nim skoczyć, jednak w ostatniej chwili złapał ją Zayn. Wszystko działo się bardzo szybko, a ja wraz z Niallem podeszłam do miejsca, w którym jeszcze przed chwilą stał brązowowłosy dwudziestolatek. Bałam się spojrzeć się dół i ze łzami w oczach przyglądałam się zapłakanej dziewiętnastolatce. Krzyczała coś do swojego najlepszego przyjaciela, który z całej siły trzymał ją za nadgarstki, jednak żaden dźwięk nie dochodził do moich uszu. Słyszałam tylko przeraźliwą ciszę, która powodowała u mnie dreszcze. Blond włosy chłopak ze łzami cieknącymi po policzkach podszedł do swojej przyjaciółki i w delikatny sposób zaczął głaskać ją po ramieniu. Ona coś krzyczała i próbowała się wyrwać, lecz Zayn jej na to nie pozwolił. Z przerażeniem spojrzałam w dół bojąc się tego, co mogę tam zobaczyć. Gdy tylko zauważyłam leżącego na piasku Louisa, natychmiast zamknęłam oczy. Nie żył.
-Elle, pobudka. – Usłyszałam męski głos dochodzący za drzwi. W szybkim tempie usiadłam przy tym głośno oddychając. Wizja śmierci Louisa była tylko głupim koszmarem nocnym. Westchnęłam z rosnącą ulgą.
Dłonią zgarnęłam, opadające na moje oczy blond włosy i rozejrzałam się po pokoju, zastanawiając się która może być godzina. Nim się zorientowałam wejście do mojego pokoju otworzyło się, a w progu zauważyłam ubranego jak zwykle w luźną koszulkę, obcisłe dżinsy, trampki i bluzę Edwarda, który z uśmiechem na twarzy powiedział:
-Nie ma spania Bambi. Za pięć minut śniadanie. – Nie lubiłam gdy opiekunowie i inni pracownicy szpitala zwracali się w moim kierunku pseudonimem wymyślonym przez Fleur w czasie naszej pierwszej rozmowy.
-Dlaczego dopiero teraz mnie budzisz? – zapytałam.
-Pukałem do twoich drzwi jakieś czterdzieści minut temu. Musiałaś po prostu nie słyszeć. Zostawię cię teraz samą i jak się ubierzesz i przyszykujesz, to zejdź na śniadanie – dodał, po czym zniknął za zatrzaskującymi się drzwiami.
Wierzchem dłoni otarłam zaspane oczy, które pragnęły jeszcze chwilę pospać. Niestety nie mogłam sobie na to pozwolić, gdyż wiedziałam, że koszmar powróci.
Zaczęłam się zastanawiać, który z moich snów był gorszy. Powtarzająca się wizja gwałtu czy może próba samobójcza Louisa? Długo mogłabym się nad tym zastanawiać, jednak nie chcąc o tym rozmyślać podniosłam się z łóżka i podeszłam w kierunku komody, w której znaleźć mogłam swoje ubrania.
Zdecydowałam się na beżowy sweter, czarne obcisłe dżinsy oraz białe trampki. Nigdy nie lubiłam wyróżniać się swoim wyglądem. W porównaniu z Fleur i jej świtą wolałam trzymać się na uboczu.
W momencie, gdy przebrałam się w wybrane dla siebie rzeczy, z komody zabrałam swoją kosmetyczkę i opuściłam sypialnię.
Większość ubranych i umalowanych dziewczyn kierowało się w kierunku schodów. Idąc do łazienek zauważyłam Pandę, która z zarzuconym na głowę kapturem z niechęcią szła za Nessie i Nicole. Z żalem, pomieszanym z złością przyglądała się im przy tym marszcząc brwi. Pod jej lekko wyłupiastymi oczyma dostrzec można było rozmazany tusz do rzęs. Najprawdopodobniej znowu większość nocy przepłakała, myśląc o swoim chłopaku, który już w styczniu opuści szpital. Po śniadaniu zapewne ponownie położy się do łóżka i pójdzie spać, co należy do jej ulubionych czynności.
Weszłam do jednej z trzech łazienek, i gdy zamykałam drzwi zauważyłam, że przy jednym, porcelanowym zlewie stoi Fleur, która przeglądając się w lustrze malowała swoje rzęsy. Ubrana była jedynie w dżinsowe spodnie, które mimo najmniejszego rozmiaru były dla niej za duże oraz stanik, który przypominał te dla jedenastolatek. Mimo że należał on do tych najmniejszych, materiał i tak odstawał.

Widząc jej odkryte ciało po raz pierwszym zaczęłam się zastanawiać ile tak naprawdę waży Fleur. Każda jej kość była widoczna. obojczyki, kości biodrowe, łopatki i żebra, które mogłam bez większego problemu policzyć. Na moje oko ważyła ona niecałe pięćdziesiąt kilogramów. Nie przypominała anorektyczki, którą zobaczyć można było w szkolnej książce od biologii. Bardziej kojarzyć ją można było z modelką o idealnych proporcjach ciała.
Ręką dotknęłam swojego luźnego swetra, który miał zakryć moje niedoskonałości. Nie należałam do osób najchudszych, jednak także nie mogłam narzekać na zbyt dużą liczbę kilogramów. Niestety przy dziewiętnastolatce czułam się jak ważący pięć ton hipopotam.
-Cześć – przywitała się ze mną, kątem oka mi się przyglądając.
Nic nie odpowiedziałam, idąc do znajdującego się w samym rogu zlewu. Od wczorajszego wieczoru wolałam jej unikać, gdyż widok Chucka całującego i obmacującego Fleur pragnęłam wymazać ze swojej pamięci. Niestety widok farbowanej blondynki spowodował, że niechciane wspomnienie wróciło.
W milczeniu myłam swoje zęby, co jakiś czas zerkając w kierunku nucącej jakąś piosenkę Fleur. Nie zwracała na mnie uwagi, gdyż zainteresowana była robieniem swojego makijażu.
Kiedy zakończyłam swoją poranną toaletę oparłam się o zlew i zastanawiałam się, czy powinnam poruszać z blondynką temat jej romansu z psychologiem. Każdy doskonale wie, że lekarz nie powinien współżyć ze swoim pacjentem. Powinny ich łączyć jedynie relacje czysto zawodowe i gdyby ta sytuacja wyszła na jaw sądzę, że Chuck mógłby stracić pracę. Na dodatek Fleur łączyło coś z Zaynem i myślę, że nie byłby zadowolony z faktu, że blondynka za plecami spotyka się z brązowowłosym psychologiem.

-Wiem co cię łączy z Chuckiem – słabo wyszeptałam, spoglądając w lustro, z którego mogłam spoglądać w jej stronę.
Po jej ułożeniu ciała, zauważyłam, że moje słowa ją zszokowały, jednak chcąc zachować spokój, z obojętnością dalej się malowała.
-Między mną, a Chuckiem nic nie ma. On jest psychologiem, a ja jego pacjentką. – Mówiła powolnie i cicho, bojąc się, że w każdej chwili powie coś, czego będzie żałować. Miała nadzieję, że jej uwierzę, jednak ja widziałam swoje.
Spojrzałam na Fleur i zauważyłam, że jedną z dłoni ma zaciśniętą w pięść, jej zawsze nienagannie wyprostowana sylwetka teraz była zgarbiona, a klatka piersiowa poruszała się szybko w górę i dół. Blondynka próbowała zachować zimną krew, lecz niestety przychodziło jej to z trudem.
-Widziałam cię z nim wczoraj – zaczęłam, czując w gardle suchość. Wiedziałam, że moje słowa mogą się źle dla mnie skończyć. – Całowaliście się i … dotykaliście – dodałam, odwracając wzrok.
Usłyszałam jak o zlew uderza pędzelek, który przed chwilą znajdował się w ręce Fleur. Dziewczyna szybko spojrzała na mnie, a ja pomyślałam, że jeśli wzrok umiałby zabić, to już dawno byłabym martwa.
Szybkim krokiem ruszyła w moją stronę, a ja chcąc jakoś od niej uciec zaczęłam cofać się do tyłu. Niestety, w momencie gdy zrobiłam jeden krok uderzyłam o zimną ścianę, która spowodowała falę dreszczy zalewającą moje ciało. Możliwe, że za to odpowiedzialny był także strach, przez który moje serce przyśpieszyło tempo bicia. Nie raz widziałam wyprowadzoną z równowagi Fleur i wiem, że jest ona w stanie zrobić wiele.
Przystanęła blisko mnie i głośno oddychała, przyglądając się moim oczom. Jej niebieskie tęczówki były pełne nienawiści, złości i… lęku? Dostrzec w nich można było strach. Czułam na swojej twarzy jej świeży oddech, przez który moje włoski na szyi lekko się podniosły.
-Jeśli komuś powiesz, to cię zabiję. Własnymi rękoma. Nie żartuję. – mówiła z zaciśniętymi zębami. Bałam się cokolwiek powiedzieć, lecz w momencie gdy spojrzałam w podłogę i w nerwowy sposób zaczęłam bawić się rękoma ledwo słyszalnie odpowiedziałam:
-Nie powinnaś bawić się uczuciami Zayna. On naprawdę cię kocha. – Moje słowa najwidoczniej jeszcze bardziej zdenerwowały Fleur, gdyż zaczęła krzyczeć:
-Nie znasz mnie i Zayna, więc się zamknij do cholery!
-To daj się poznać. Znasz historię każdego pacjenta, lecz nikt nie zna twojej – mówiłam cicho, z mocno przymkniętymi powiekami. Bałam się, że będzie ona w stanie mnie uderzyć.
-Znają mnie osoby, którym mogę zaufać, a ty do nich nie należysz! – krzyczała, a w tym samym momencie do łazienki weszła Emma, która od góry do dołu przyjrzała się swojej dobrej przyjaciółce, a następnie mi.

Farbowana blondynka z długimi, bo sięgającymi aż do połowy pleców włosami, przystanęła obok umywalki, przy której znajdowała się przed chwilą Fleur i sięgając do jej kosmetyczki wyjęła czerwoną szminkę, którą zaczęła malować usta. Nie obchodziło ją to, że jej przyjaciółka wygląda, jakby miała mnie pobić. Wolała zajmować się swoim makijażem. Dziewiętnastolatka nadal nie spuszczała ze mnie wzroku.
-Flo, co tu się kurwa dzieje? – spytała Emma, kończąc podkreślać swoje usta.
Kochanka psychologa z niezadowoloną miną przyglądała się mi, a po chwili głośno prychnęła i odeszła tak, jakby nic się nie stało. Z krzesła zabrała luźną koszulkę, którą pośpiesznie włożyła, a następnie podeszła do Emmy i ze wściekłością chowała wszystkie kosmetyki do dużego opakowania. Nic nie mówiąc opuściła łazienkę zostawiając mnie i opiekunkę sam na sam.
Emma zszokowana rozejrzała się po pomieszczeniu, swój wzrok zatrzymując na mojej osobie.
-Nigdy nie denerwuj Fleur. Na pierwszy rzut oka może przypomina małego, kochanego tygryska, jednak potrafi pokazać pazury. Bądź ostrożna.
Z gracją ruszyła w ślad za swoją przyjaciółką, zostawiając mnie samą. Dopiero po chwili zrozumiałam, że przez większość czasu wstrzymywałam oddech. Bałam się Fleur i żałowałam, że powiedziałam jej o tym, co widziałam wczorajszego wieczoru. Już od samego rana wiedziałam, że ten dzień będzie należał do tych gorszych. Zwłaszcza, że nikt nie wiedział o moich urodzinach.
-Wszystkiego najlepszego, Elle - powiedziałam do swojego odbicia w lustrze. Zauważyłam, że w oczach mam łzy, więc chcąc się jakoś uspokoić po raz kolejny opłukałam zimną wodą swoją twarz i jak gdyby nigdy nic opuściłam pomieszczenie.

***

-Wszystko w porządku, Elle? – spytała mnie rudowłosa kobieta, z którą miałam właśnie terapię. Cieszyłam się, że zostało nam już tylko kilka minut, gdyż dzisiejszego dnia nie miałam nastroju do rozmowy.
Potwierdzająco kiwnęłam głową, z pustką w oczach przyglądając się małej, beżowej kanapie stojącej pod oknem. Przypominała mi tą, znajdującą się w salonie mojej babci, z którą niestety nie miałam zbyt dobrego kontaktu. Od momentu, gdy moi rodzice się rozstali widziałam się z nią z nią trzy, może cztery razy. Jej pierwszą wnuczką była Emily i to nią się bardziej interesowała.
Odwróciłam wzrok od kanapy i zauważyłam, że Clarissa zawzięcie notuje coś w mojej karcie. Zawsze ciekawiło mnie, co ona tam pisze. Chciałam wiedzieć, czy mój stan się polepsza i czy w najbliższej przyszłości będę mogła opuścić szpital. Niestety takie informacje najpierw były przekazywane mojemu ojcu, a mi jako osobie niepełnoletniej dopiero później.
Pogrążona w swoich myślach nie zauważyłam, że rudowłosa kobieta z zaciekawieniem mi się przygląda. W nieszczery sposób się do niej uśmiechnęłam, chcąc robić pozory osoby zadowolonej z własnego życia. Miałam nadzieję, że mimo wszystko Clarissa uwierzy w moją radość.
-Na dzisiaj koniec – oznajmiła miłym głosem kobieta, uśmiechając się do mnie.
Lekkim skinieniem głowy podziękowałam jej, a następnie podniosłam się z miękkiego fotela i ruszyłam w stronę drzwi. Przed opuszczeniem pomieszczenia usłyszałam od Rudej słowa, które spowodowały, że kąciki moich ust szeroko się rozszerzyły.
-Wszystkiego najlepszego z okazji siedemnastych urodzin Bamb… Elle – poprawiła się pośpiesznie.
-Dziękuje – odpowiedziałam, po czym chwyciłam klamkę i opuściłam gabinet należący do Clarissy.
Piętro należące do psychologów było opustoszałe. No, oprócz wysokiego, ciemnego blondyna, który stał przy telefonie i z kimś rozmawiał.
-Natalie, daj mi proszę porozmawiać z Jullie! – unosił się Amfa, którego poznałam po niskim oraz zachrypniętym głosie. – Mam przecież prawo się z nią kontaktować! – Nigdy nie słyszałam, by ten dziewiętnastolatek kiedykolwiek krzyknął. – Dzisiaj są przecież jej urodziny – dodał spokojniejszym głosem.

Stojąc przy drzwiach przyglądałam się Amfie, który schował dłoń w swoich ciemnych włosach, opadających mu na oczy. Zastanawiałam się kim jest Natalie i Jullie. Historia tego dziewiętnastolatka, tak samo jak Fleur nie była mi znana. Dłużej się zastanawiając można pomyśleć, że opowiedziana mi została jedynie przeszłość Nialla.
-Natalie, nie możesz tak! – krzyknął bardzo głośno Amfa. Zszokowany spojrzał na słuchawkę telefonu, którą zabrał od ucha i z całej siły odłożył ją na miejsce. Pod nosem szepnął ciche "kurwa" po czym oparł czoło o ścianę. Najwidoczniej kobieta, z którą rozmawiał rozłączyła się.
Głośno westchnęłam i ruszyłam w kierunku schodów. Zdziwiony dziewiętnastolatek spojrzał w moim kierunku i ze złością, którą próbował ukryć spytał:
-Słyszałaś moją rozmowę? – Zatrzymałam się obok niego i nieśmiało spoglądając w podłogę odpowiedziałam:
-Kawałek. Coś się stało? – dopytywałam cichym głosem.
-Nie twój, zasrany interes! – odkrzyknął mocno zdenerwowany, szybkim krokiem kierując się w stronę zejścia na pierwsze piętro.
Zdezorientowana patrzyłam na wysokiego chłopaka, który swoją posturą, wyglądem i sposobem życia nie przypominał dziewiętnastolatka. W Rivendale Hospital znajdowałam się prawie dwa miesiące i nigdy nie widziałam, by Amfa kiedykolwiek uniósł na kogoś głos. Zawsze kojarzył mi się z osobą rozsądną, odpowiedzialną, lubiącą ciszę i spokój. Niestety przed pojawieniem się w klinice musiał być inny, gdyż trafił do szpitala z powodu uzależnienia narkotyków.

Szybko oddychając, poczułam jak do oczu napływają mi słone łzy. Przez głowę przeszła mi myśl, która od początku mojego pobytu w Rivendale często pojawiała się w mojej głowie. Nikt mnie nie lubi i wszyscy mają mnie dość.
-Nie płacz, Elle – nakazałam sobie. – Głowa do góry. Wszystko będzie w porządku.
W powolny sposób oddychałam próbując uspokoić swój organizm. Kiedy w końcu tak się stało powolnym krokiem ruszyłam w ślady Amfy i jak gdyby nic zeszłam schodami w dół.
Mimo, że dzisiejszego dnia były moje urodziny, po części byłam zadowolona z faktu, że nikt nie robił wokoło mnie niepotrzebnego szumu. Nigdy nie lubiłam, gdy co chwilę ktoś składał mi sztuczne życzenia urodzinowe. W tym roku nie musiałam kontaktować się nawet z rodziną, która przez telefon godzinami umiała życzyć mi wszystkiego co najlepsze. Niestety poprzez moją nieudaną próbę samobójczą tata zmuszony był do wycofania mojego zgłoszenia na trzytygodniowy wyjazd do Nowego Jorku, którą w ramach wymiany międzynarodowej organizowała nasza szkoła. Miał to być mój prezent urodzinowy. W zamian za to, musiałam się nacieszyć kartką urodzinową, którą z rana podarował mi dyrektor placówki.
Mijałam kilku opiekunów rozmawiających z pacjentami, którym kątem oka się przyglądałam. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w sypialni i móc w spokoju odpocząć. Najchętniej chciałabym usnąć, jednak wiedziałam, że nie miałoby to sensu, gdyż już za chwilę miała się odbyć kolacja, na którą zmuszona byłam zejść. Od momentu, gdy po raz drugi próbowałam popełnić samobójstwo często sprawdzają, czy przypadkiem nie zaszyłam się gdzieś w kącie i nie próbuje ponownie się zabić. Obiecałam Niallowi, że nigdy więcej nie spróbuje tego zrobić dotrzymuję danego mu słowa.
Przechodząc obok salonu zdziwiłam się, gdyż znajdowały się w nim tylko trzy osoby. Wraz z Głupią i Głupszą na kanapie siedziała Mia, która z zaciekawieniem oglądała jakiś program. Ta szesnastolatka nie miała w szpitalu żadnej bliskiej osoby. Zawsze  była sama, lecz jedynie z własnego wyboru. Rozmawiała ze mną tylko kilka razy, ale mimo wszystko mogę powiedzieć, że należała do miłych osób, ale niestety zagubionych w tym okropnym życiu.
Opowiadała mi, że jej problemy zaczęły się od dnia, gdy w szkole zaczęto wyzywać ją od najgorszych, bo była sobą. Miała wtedy czternaście lat i wiele jej „przyjaciółek” chodziło na wspaniałe imprezy, na których się upijały, ćpały, a nawet uprawiały seks. Mia nie chciała robić takich rzeczy i przez to ludzie mówili na nią „cnotka niewydymka" oraz wiele innych, przykrych dla niej rzeczy. Niektóre osoby słabo znoszą krytykę ludzi i między innymi dlatego ta blondynka zaczęła się okaleczać. Mi i moim znajomym często dokuczano w szkole, wmawiając nam, że byliśmy kujonami i frajerami. Na całe szczęście nie braliśmy ich słów do siebie, gdyż oni nas nie znali i oceniali jedynie książkę po okładce. Moim zdaniem nie wolno przejmować się opinią innych.
Idąc długi korytarzem, zastanawiałam się dlaczego nikogo nie było w salonie. Zazwyczaj to tam większość pacjentów Rivendale Hospital spędzało swój wolny czas.
W momencie, kiedy weszłam do stołówki usłyszałam jak grupka ludzi zaczyna okropnie niszczyć znaną wszystkim piosenkę.
-Sto lat! Sto lat! Niech żyje, żyje nam. Sto lat! Sto lat! Niech, żyje, żyje nam. Jeszcze raz, jeszcze raz. Niech żyje, żyje nam. Niech żyje nam. A kto? Bambi! – wykrzyczeli moi znajomi.

Szeroko się uśmiechając zauważyłam Louisa, który w rękach trzymał mały, okrągły tort. Przy nim stał Niall oraz Edward. Piosenkę urodzinową zaśpiewali mi także Panda, Emma, Rosie, Grace, Alison, Zayn, Liam, Harry, Alex, David, Chris i wiele innych pacjentów. Zauważyłam także dziewiętnastoletnią blondynkę, która stojąc obok czarnowłosego i zaraz za Louisem ze skupieniem mi się przyglądała. Od naszej porannej sprzeczki nie rozmawiałyśmy ze sobą. Amfy niestety nigdzie nie było.
-Wszystkiego najlepszego Bambi! – Mówił uradowany Louis. – Upiekliśmy dla ciebie tort.
-To miłe, dziękuję – odparłam onieśmielona przyglądając się grupie pacjentów.
-Tylko Louis chciał go piec – odparła niemiłym głosem Fleur. Zayn i Niall natychmiast spojrzeli w jej kierunku, próbując dać jej jakoś do zrozumienia, że chociaż dzisiejszego dnia powinna zachować trochę manier. Wiedziałam jednak, że gdyby nie nasza poranna sprzeczka dotycząca jej romansu z Chuckiem, ona by mi nie dokuczała. Była jak drzazga, jeśli nie jest wbita w skórę nie daje o sobie znaku życia, ale w momencie gdy przez przypadek ją wbijesz, boli bardzo mocno.
Nikt nie zwracał uwagi na zdenerwowaną Fleur, której nie podobał się fakt, ze dzisiejszego dnia świętujemy moje urodziny. Każdy po kolei zaczął składać mi życzenia, mówiąc, bym jak najszybciej opuściła szpital oraz bym nigdy więcej nie próbowała się zabić. Do tego czasem dodawali, bym kiedyś spełniła swoje marzenia, by ułożyło mi się w życiu lub bym spotkała miłość swojego życia. Jedyną osobą, która nie złożyła mi życzeń była oczywiście Fleur, która w momencie gdy rozmawiałam z Zaynem z zaciekawieniem oraz lękiem w oczach nam się przyglądała. Bała się, że wspomnę mulatowi o jej romansie z Chuckiem. Nie chciałam tego robić, gdyż to ona powinna, go o tym poinformować.
Po wszystkim na małe talerzyki rozłożyliśmy ciasto, które wraz z Louisem upiekł Niall, Zayn, Harry, Liam, Danielle, a nawet farbowana blondynka, z którą ciężko było mi dojść do porozumienia. Siedzieliśmy wszyscy przy jednym dużym stole, połączonym z małych stolików. Wygłupialiśmy się, przy tym głośno się śmiejąc.
W pewnym momencie spojrzałam w kierunku siedzącej niedaleko mnie Fleur, która z niechęcią przyglądała się małemu kawałkowi ciasta. Nigdy nie lubiła jeść owoców, a co miała powiedzieć, gdy przed nią leżała tak zwana bomba kaloryczna.
-Zjedz choć kawałek – poprosił ją Zayn.
-To jest obrzydliwe. Na dodatek śmietankowy. Nienawidzę bitej śmietany – odpowiedziała z niezadowoleniem.
-Ty Fleur niczego nie lubisz – rzekł z niezadowoloną miną, siedzący obok niej Louis. – Ale wiesz co można zrobić z tortem, którego się nie lubi? – spytał uradowany.
-Nie. Co? – Wyglądała na zmęczoną i niezadowoloną i nie ukrywała tego przed swoimi najlepszymi przyjaciółmi. Czasem można pomyśleć, że jest jak odkryta karta, lecz zachowanie i charakter Fleur nigdy nie było prawdziwe. Nigdy nie była prawdziwą sobą, przynajmniej ja jej takiej nie widziałam.
-Bawić się nim! – odkrzyknął radośnie, muskając palcem nietknięte ciasto Fleur. Bita śmietana znalazła się na policzku dziewiętnastolatki, a ta zdziwiona lecz lekko uśmiechnięta, przyglądała się swojemu najlepszemu przyjacielowi. Można powiedzieć, że gest Louisa rozpoczął małą wojnę na smarowanie tortem, gdyż blondynka także umazała Louisa, a następnie Zayna.
-Elle – usłyszałam, jak woła znajdujący się obok Niall.
Odwróciłam w jego kierunku głowę i po chwili na nosie poczułam kawałek jedzenia. Z otwartymi oczami, spojrzałam na szeroko uśmiechającego się Nialla, którego policzek był cały w torcie.

***

-Nigdy nie uczestniczyłem w wojnie na jedzenie. To było bardzo zabawne – mówił ubrudzony Niall, z którym szłam po schodach chcąc dostać się do łazienki, gdzie doprowadzić się mogliśmy do czystości.
Ja, tak samo jak farbowany blondyn, miałam oblepioną twarz w bitej śmietanie.
-To były jedne z najlepszych urodzin. – Niall spojrzał na mnie i lekko się uśmiechając odparł:
-Żałuj, że nie było cię na moich. Wraz z chłopakami wskoczyliśmy do fontanny i przez przypadek David miał podbite przez ponad tydzień oko.
-Co się stało? – spytałam z ciekawością i ze zdziwieniem.
-Oblewaliśmy się wodą i tak wyszło, że Zayn przez przypadek uderzył go w oko. Biedny David aż upadł, ale oprócz mocnego obicia nic poważnego mu się nie stało. Oczywiście Luke był na nas zły, bo weszliśmy do fontanny i na dodatek jeden z pacjentów był lekko ranny, ale to były jedne z przyjemniejszych urodzin.
-A w domu? – dopytywałam, gdy prawie znajdowaliśmy się już na piętrze należącym do dziewczyn.
-Co w domu? – zapytał.
-Gdy byłeś w domu, nie miałeś jakiś przyjemnych urodzin? – Chłopak przez pewien moment się zastanawiał, aż w końcu z udawaną obojętnością odrzekł:

-Miałem chyba dziesięć lat, gdy w dniu moich urodzin rodzice zabrali mnie i Grega do wesołego miasteczka. To był bardzo miły dzień. Bawiliśmy się na karuzelach, w domu strachu oraz jedliśmy waty cukrowe, hot-dogi i frytki. Niestety pod koniec dnia się rozchorowaliśmy i przez następny tydzień nie chodziliśmy do szkoły. – Przez pewien moment milczał, a potem z szerokim uśmiechem dodał. – Tak, to naprawdę był przyjemny dzień.
Znajdując się na drugim piętrze sądziłam, że Niall pójdzie schodami w górę, jednak on szedł dalej wraz ze mną. Czułam się niepewnie, gdyż kierowaliśmy się w kierunku łazienek, a ja wolałam w nich przebywać samotnie lub nawet z dziewczynami, ale mężczyzn w takich miejscach wolałam unikać. Wiedziałam, że Niall nie mógłby mi zrobić krzywdy, jednak strach dawał za wygraną, przez co moje zaciśnięte dłonie zaczęły się pocić, a serce przyśpieszyło swoje tempo bicia.
Nie chcąc pokłócić się z kolejną osobą, udawałam, że nic się nie dzieje, jednak sądzę, że po mojej napiętej sylwetce można było zauważyć, że było coś nie tak.
We dwójkę weszliśmy do jednej łazienki i blondyn przystanął przy jednej umywalce, a ja zaraz obok niego. Zaczęłam oczyszczać swoją twarz z bitej śmietany i w momencie, kiedy już skończyłam, zauważyłam na nadgarstkach Nialla trzy, zaschnięte już rany oraz stare, lecz ciągle widoczne blizny. Jego skóra była zbyt blada, by nie zauważyć sinych pamiątek po samookaleczaniu się.
-Nadal to robisz. – To nie było pytanie lecz stwierdzenie. W moim głosie dosłyszeć można było smutek oraz żal.
Chłopak zszokowany spojrzał na mnie, a po chwili nadgarstkiem chwycił za rękaw swojej bluzy i zasłonił nim swoje rany.
-Ciężko jest skończyć ze swoim uzależnieniem – odparł ze smutkiem, ponownie chlapiąc swoją twarz wodą. Końcówki jego blond grzywki były mokre i wpadały mu do oczu. Moja mama zawsze mówiła, że chłopak powinien być krótko obcięty i jego włosy nie powinny mu przeszkadzać. Ja uważałam inaczej, dla mnie to było słodkie.
-Uzależnienie? Tak, to nazywasz? – spytałam lekko zmieszana.
-Nie wiem jak mam to nazwać. Nigdy nie byłem uzależniony od czegoś, ale sądzę, że tak można to nazwać. Nie jestem w stanie powiedzieć sobie, że już nigdy tego nie zrobię. Muszę kończyć z tym stopniowo. Moim zdaniem trzy rany to postęp.
-To smutne, że człowiek nieświadomie przywiązuje się do czegoś. – Patrzyłam na niebieskookiego, który spoglądał na moje odbicie w lustrze.
-W dzisiejszych czasach niestety wszystko uzależnia.
Nic nie odpowiedziałam na jego słowa i w milczeniu opuściliśmy jedną z łazienek.
-Idziesz do salonu? – zapytał Niall.
-Nie, chciałabym odpocząć – odparłam, a na twarzy chłopaka dostrzec można było cień smutku.
Podszedł do mnie i w delikatny sposób mnie objął, do ucha mi szepcząc:
-Wszystkiego najlepszego Elle. Żeby twoje życie ze zwariowanego, stało się choć w małym stopniu normalne.
Po tym, jak gdyby nigdy nic wypuścił mnie ze swoich objęć i z rękoma w kieszeniach ruszył w kierunku schodów. Lekko zdziwiona przyglądałam się jego chudej i zgarbionej sylwetce i kiedy straciłam go z oczu weszłam do swojej sypialni.
Ponownie się zdziwiłam, gdyż na moim łóżku siedziała Fleur. Oparta o ścianę pustym wzrokiem przyglądała się drzwiom.
-Fleur? Co ty tu robisz? – spytałam zszokowana jej widokiem, siadając obok niej.
-Pamiętasz jak rano powiedziałam ci, że moją historię znają tylko osoby, którym ufam? – zapytała, nie oczekując jednak ode mnie żadnej reakcji. – Zmieniłam zdanie i sądzę, że powinnaś mnie poznać.
-Słucham? – dopytywałam zdziwiona.
-Wiesz o tym co jest między mną, a Chuckiem. Osoby, którym nie mogłabym ufać już dawno powiedziałyby o tym Zaynowi lub Lukowi, a ty tego nie zrobiłaś – odpowiedziała w ogóle na mnie nie spoglądając.
Z zaciekawieniem przyglądałam się Fleur chcąc dowiedzieć się jaka była jej przeszłość. Wiedziałam, że ta historia nie należałaby do tych nudnych, gdyż w jej życiu wydarzyło się wiele i właśnie w tym momencie miałam się tego dowiedzieć.

I jest nowy rozdział. Jak zwykle przepraszam za opóźnienie, ale mamy prywatne życie. W tygodniu nie mamy też komputerów i wszystko pisze w weekend, w który chciałabym także odpocząć. Mam też szkołę i czasem ona jest dla mnie ważniejsza. 

Mam nadzieję, że podoba wam się rozdział i zachęcam do jego komentowania. Jeśli macie jakieś pytania do bohaterów możecie zadawać je pod rozdziałem, a jeśli chcielibyście dowiedzieć się czegoś o naszym prywatnym życiu to zapraszamy tutaj ---> http://ask.fm/justwilliams
                                                               http://ask.fm/ffranks

Mamy dla was także niespodziankę o której dowiecie się w niedalekiej przyszłości :)

♥