8 rozdział

Z perspektywy Elle w tle
4 listopada 2012
Najgorszą rzeczą dla rodziców jest świadomość, że ich dziecko zawiodło. A co jeśli zrobiło to aż dwa razy? Jak wtedy mają się czuć?

Z podkulonymi nogami siedziałam w rogu swojego łóżka i ze smutkiem w oczach przyglądałam się drobnej blondynce, która stukając obcasami o podłogę w nerwowy sposób chodziła po mojej sypialni. Po wydarzeniach, które miały miejsce wczorajszego popołudnia postanowiła przyjechać – wraz z moim tatą – do Rivendale Hospital gdzie mogliby ze mną porozmawiać.
Niestety z jakiegoś powodu ciężko im było rozpocząć ten temat – w ogóle ciężko było im cokolwiek powiedzieć. Wcale się im nie dziwiłam, gdyż co mieli powiedzieć? Trudno rozmawiać z własnym dzieckiem o jego nieudanych próbach samobójczych. Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała poruszać takich tematów ze swoimi dziećmi – jeśli kiedykolwiek będę je miała.
Brązowowłosy mężczyzna z okularami na lekko zadartym nosie siedział na środku łóżka i z zaciekawieniem rozglądał się po pokoju.
-Miło tu masz. – W jego głosie słychać było niepewność.
-Ciepło tu nocą? – spytała zatroskana mama zatrzymując się obok szafki nocnej, na której znajdowały się różne rzeczy.
Potwierdzająco kiwnęłam głową kątem oka spoglądając na to co robi blond włosa kobieta, która z zaciekawieniem przyglądała się kilku zdjęciom znajdującym się na szafeczce.
-Dobrze ci się tu śpi?
Tata – tak samo jak mama – próbował rozluźnić napiętą atmosferę panującą między nami. Po mojej pierwszej próbie samobójczej nie rozmawiałam z mieszkającą w Bristolu mamą i ta sytuacja była dla nas jeszcze bardziej niezręczna. Pragnęłam jednak by oboje zniknęli i dali mi spokój. Chciałam być teraz sama.
Potwierdzająco kiwnęłam głową w ten sposób odpowiadając na zadane przez mojego tatę pytanie. Mimo, że było to kłamstwo nie chciałam przyznawać się do tego, że co noc męczył mnie ten sam koszmar.
Każdego wieczoru spokojny sen uniemożliwiało mi straszliwe wspomnienie, które powodowało u mnie natłok łez. Obcy mężczyzna ponownie próbował wykorzystać mnie seksualnie. Mimo, że starałam się uciec, on okazywał się szybszy i znowu stawałam się szmacianą lalką, którą bez większego problemu mógł się zabawić. Na całe szczęście to był tylko sen.
-Nie wiedziałam, że masz te zdjęcia – oznajmiła mama w ręce trzymając cztery zdjęcia, które zawsze znajdowały się w moim pokoju. Gdy zmuszona byłam do spakowania swoich rzeczy wiedziałam, że te fotografie muszę ze sobą zabrać.

Na jednym obrazku znajdowałam się z moją starszą siostrą. To było nasze pierwsze zdjęcie w nowym domu, do którego przeprowadziliśmy się gdy miałam jakieś pięć lat. Wraz z Emily leżałyśmy na jej łóżku i przytulone do siebie opowiadałyśmy różne wymyślone historie na temat tamtego budynku. Leżąc na siostrze w żółtym podkoszulku – ona miała taki sam lecz różowy – mama postanowiła zrobić nam zdjęcie, więc Emily mocno mnie przytuliła, pozując jej w ten sposób. Obie bardzo lubiłyśmy to zdjęcie i ucieszyłam się, gdy kiedyś znalazłam je w jednym z kartonów.
Drugie z czterech zdjęć przedstawiało Emily, która siedziała wraz na kanapie z Barbie – czyli małym buldogiem francuskim, którego kupiła jej mama. Tamto zdjęcie wykonałam w czasie ostatnich świąt Bożego Narodzenia, które spędziłam w Bristolu u mamy i siostry. Emily miała wtedy na nosie kocie okulary, a ubrana była w koszulę – dżinsową i rozciągniętą –oraz obcisłe spodnie w kwiaty. Jak w każde święta oglądałyśmy filmy z dzieciństwa, które głównie nagrywała nasza mama. Kiedyś chciała zostać reżyserem, jednak zrezygnowała w momencie, gdy zaszła w ciążę.
Na trzeciej fotografii znowu znajdowałam się z moją starszą siostrą. Rodzice wykonali ją podczas pierwszych świąt Bożonarodzeniowych w naszym nowym domu. W eleganckich sukienkach siedziałyśmy na pufie i się przytulałyśmy – bardzo lubiłyśmy to robić. Jak zwykle byłyśmy szeroko uśmiechnięte. W tle dostrzec można było dużą i ozdobną choinkę, którą całą rodziną wybraliśmy w lesie. Biedny tata przez długi okres czasu męczył się z wycięciem jej, a następnie przywiezieniem jej do domu.
Na ostatnim zdjęciu uwieczniony był moment, w którym przytulałam się do swojego taty. Zrobiła ją moja siostra, kiedy to na miesiąc pojechałam do niej i mamy. Było mi bardzo szkoda mojego opiekuna, gdyż przez równe trzydzieści jeden dni miał mieszkać sam. Teraz niestety miało być inaczej.
Blond włosa kobieta sztucznie uśmiechnęła się przeglądając fotografie – musiało być jej smutno, gdyż nie miałam żadnej, na której znajdowała by się ona. Niestety wolała wykonywać zdjęcia niż znajdować się na nich. Odkładając obrazki na swoje miejsce swoją uwagę skupiła na białej karteczce, na której to wypisane były terminy spotkań z psychologiem. Szybko oderwała od nich wzrok i z lekkim zdziwieniem spojrzała na mnie.
-Elle – zaczęła cicho, siadając obok mnie i taty – wiesz, że w taki sposób nie możesz uciekać od problemów.
Swoimi błękitnymi oczyma – które wraz z Emily po niej odziedziczyłyśmy – z troską przyglądała mi się. Jej ręce lekko dygotały, a brązowowłosy mężczyzna widząc to chwycił jej dłonie.
-Słoneczko. Wiem, że jest ci ciężko, ale proszę rozmawiaj z osobami, Clarissą czy nawet z nami. Nie pomagasz nikomu próbując się zabić – powiedział mój tata.

Nadal milczałam, nieobecnym wzrokiem przyglądając się pustej ścianie. Czułam się źle i nie miałam ochoty rozmawiać na ten temat z rodzicami, których zawiodłam – po raz kolejny z resztą. Ich idealna córka, która nigdy nie sprawiała problemów nagle okazała się wyrzutkiem społeczeństwa, którego największym marzeniem było zabicie samego siebie. Niestety od momentu, w którym przyłapano mnie na połknięciu tabletek opiekunowie, psycholodzy oraz pacjenci musieli skupiać na mnie większą uwagę. Nie mogli przecież dopuścić do tego bym ponownie próbowała się zabić.
-Słoneczko powiedz coś – poprosił drżącym głosem mój tata.
Przecząco pokiwałam głową, czując w tym samym momencie łzy na swoich rumianych policzkach. Moja mama także z trudem powstrzymywała uczucia, gdyż dłońmi zakryła swoją twarz. Wraz z tatą słyszałam jak szlocha i z trudem powstrzymuje swoje łzy.
Widząc płaczącą mamę połknęłam gulę, która nagle pojawiła się w moim gardle. Rękoma objęłam swoje nogi i w nerwowy sposób zaczęłam wbijać paznokcie w ramiona.
-Przepraszam – wyjąkałam z trudem, przymykając powieki. W ten sposób chciałam powstrzymać łzy, jednak one ponownie spłynęły po moich policzkach.
Mój tata chciał coś powiedzieć, jednak ktoś zapukał do drzwi i już po chwili w mojej sypialni pojawił się Ed, który spojrzał najpierw na moich rodziców, a następnie na mnie.
-Przepraszam, że przeszkadzam ale dyrektor Rivendale Hospital kazał poinformować państwa, że musicie opuścić już placówkę. – Oznajmił moim opiekunom Edward.
Blond włosa kobieta głośno westchnęła ocierając wierzchem dłoni swoje policzki na których znajdował się rozmazany tusz do rzęs. Od góry do dołu przyjrzała się farbowanemu opiekunowi, a następnie swój wzrok przeniosła na mnie. Swoimi tęczówkami – niestety zaszklonymi – przyjrzała się mi, a następnie mocno mnie objęła chowając swoją twarz w moje rozpuszczone włosy.
-Przepraszam – wyszeptałam jej do ucha.
Kobieta przez nos zaciągnęła się powietrzem i jak gdyby nic podniosła się z łóżka i poprawiając swoją elegancką sukienkę przystanęła obok Edwarda.
Brązowowłosy mężczyzna z lekkim zarostem przysunął się do mnie i w delikatny sposób objął mnie ramieniem. W powolny sposób zaczęliśmy kołysać się w przód i tył.
-Będzie dobrze Elle – wyszeptał mi do ucha mój tata. – Wyjdziesz stąd już nie długo. Tylko się postaraj. Wiem, że potrafisz.
Wypuszczając mnie ze swoich objęć, tak samo jak jego była żona podniósł się z łóżka rękoma gładząc swój garnitur. Mój tata chwycił w pasie moją roztrzęsioną mamę i nic nie mówiąc opuścili moją sypialnię.
Nie zwracając uwagi na to, że w pokoju znajduje się Ed, rozpłakałam się w momencie, gdy usłyszałam, że drzwi się zamknęły. Chowałam twarz w swoich rękach, nie chcąc spoglądać na stojącego przy ścianie farbowanego blondyna. Płakałam głośno, krztusząc się własnymi łzami. Co chwilę z trudem łapałam powietrze. Chciałam wrócić do domu, jednak nie mogłam. Jeszcze nie teraz.
Usłyszałam, że Ed porusza się po pomieszczeniu i już po chwili materac ugiął się pod jego ciężarem. Dłonią dotknął moich pleców, jednak ja lekko drygnęłam, co spowodowało, że szybko ją zabrał.
-Elle nie płacz – powiedział, lecz ja w ogóle nie zwróciłam uwagi na jego słowa. – Elle przestań płakać.
Kilka razy głośno westchnęłam chcąc jakoś uspokoić swój organizm i w momencie, gdy to mi się udało podniosłam głowę i rękoma zgarnęłam włosy, które opadły mi na oczy.
Siedzieliśmy w milczeniu lecz wiedziałam, że Edward chciałby zacząć rozmowę, jednak nie wie w jaki sposób ma to zrobić.

Zagryzając lekko swoją wargę, przerażona spojrzałam w jego kierunku i wtedy zapytał:
-Dlaczego chciałaś znowu się zabić?
-Wiesz jak to jest starać się o kimś zapomnieć? Próbujesz, próbujesz i próbujesz, lecz nie możesz, gdyż nadal cały czas o nim myślisz. Wszystko kojarzy ci się z tą osobą. I nie ma żadnego sposobu by zapomnieć. Oprócz śmierci. Ona może jedynie uratować cię od tego wszystkiego – odpowiedziałam po jakimś czasie, próbując dobrze dobrać słowa.
-Wiem co masz na myśli – odparł nagle ze smutkiem w oczach przyglądając się swoim dłoniom, którymi w nerwowy sposób się bawił.
Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc co ma na myśli i gdy chciałam się już czegoś dowiedzieć on szybko wstał z łóżka i bez żadnego słowa pożegnania opuścił moją sypialnię.
Zszokowana przyglądałam się pustemu miejscu, na którym to jeszcze przed chwilą siedział Ed. Pragnęłam samotności, jednak przebywanie samej w sypialni wywoływało u mnie lęk. Skrajne emocje powodowały, że nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Pragnęłam zginąć, lecz los najwidoczniej miał wobec mnie zupełnie inne plany. Samotna w piekle – tak się teraz czułam.
Siedząc w pokoju przysłuchiwałam się dźwiękom dochodzącym z korytarza. Moje uszy słyszały jak jacyś chłopacy – zapewne Alex i David – śpiewali przy tym najprawdopodobniej tańcząc. Usłyszeć także można było słodki śmiech Rosie oraz Chrisa, który krzyczał, że i tak ją złapie – oznaczało to, że pewnie bawili się w berka. Oboje uwielbiali spędzać ze sobą czas, jednak brązowowłosy mężczyzna kochał niebiesko-różowowłosą dziewczynę jak siostrę i nic więcej ich nie łączyło.
Z rozmyśleń na temat Chrisa i Rosie wyrwało mnie ciche pukanie do drzwi.
-Proszę – odpowiedziałam słabo.

Wejście do mojej sypialni otworzyło się, a ja zauważyłam uśmiechniętego od ucha do ucha Louisa, a za nim lekko zgarbionego – i jak zwykle niewyspanego – Harry’ego, który co chwilę poprawiał burzę swoich niesfornych włosów.
Cierpiący na narkolepsję chłopak od razu usiadł na moim łóżku i z ulgą na twarzy odparł:
-Jak dobrze wreszcie usiąść na łóżku. – Swoją głowę oparł o ścianę i szeroko się uśmiechając przymknął swoje powieki.
Jak zawsze był bardzo zmęczony i wystarczyło dla niego kilka sekund, by mógł usnąć. Współczułam mu, gdyż w każdej sytuacji mógł zapaść w sen i z trudem można było go obudzić. W Rivendale Hospital znalazł się z powodu depresji, którą wytworzyła u niego narkolepsja. Harry przez zbyt częsty i długi sen unikał wielu spotkań ze znajomymi. Nie chodził na żadne imprezy oraz usypiał w czasie ważnych sprawdzianów – między innymi dlatego popadł w depresję.
-I jak się trzymasz Elle? – spytał nagle Louis chodząc po moim pokoju. Nie wstydził się zajrzeć do komody, w której znajdowały się moje prywatne ubrania, a także bez większego problemu zaczął przyglądać się zdjęciom leżącym na komodzie.
-Dobrze – skłamałam.
Louis z zaciekawieniem przeglądał fotografie, lecz w momencie gdy go okłamałam z brwią – uniesioną lekko do góry –spojrzał na mnie. Po jego niezadowolonej minie sądziłam, że powie mi, bym go nie okłamywała lecz on jak gdyby nic zapytał:
-To ty i twoja siostra? – Pokazał jedno z moich ulubionych zdjęć, na którym to przytulona byłam do mojej starszej siostry. Potwierdzająco kiwnęłam głową, a on z szerokim uśmiechem na twarzy dodał. – Byłyście bardzo słodkie. Jak dwa, małe kotki.
Po jego słowach prychnęłam pod nosem, a po chwili wraz z brązowowłosym dwudziestolatkiem śmiałam się na głos. Uspokoiliśmy się, gdy usłyszeliśmy, ciche pochrapywanie Harry’ego, który opierając się o ścianę usnął.
-Może zróbmy mu jakiś dowcip – zaproponował Lou złośliwie uśmiechając się do swojego przyjaciela. – Możemy dorysować mu wąsy, albo brwi. Lub możemy związać mu sznurówki butów i jak wstanie to się wywróci na ziemię – mówił ożywiony Louis szukając na mojej szafce nocnej czegoś do pisania. – Dlaczego nie masz tu żadnego mazaka?! – krzyknął nagle w moim kierunku.
Przeraziłam się słysząc taki ton u Louisa, gdyż nigdy nie słyszałam, by się unosił. On zauważając mój strach podszedł do mnie i lekko się uśmiechając powiedział:
-Przepraszam. Naprawdę nie chciałem cię przestraszyć.
-Wiem Louis. Nic się nie stało. Każdy ma prawo się zdenerwować – odparłam, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, który odsłonił rząd równych i białych zębów.
Brązowowłosy chłopak chciał coś dodać, jednak drzwi prowadzące do mojej sypialni – po raz kolejny zresztą – otworzyły się. Do pokoju wszedł Niall, który zdziwiony widokiem śpiącego Harry’ego i zadowolonego Louisa zatrzymał się w pół kroku.

-Cześć Niall – przywitał się z nim Louis podchodząc do niego i go przytulając.
Blondyn zszokowany spojrzał na swojego przyjaciela, jednak odwzajemnił jego uścisk. Uśmiechnęłam się na ten słodki widok, gdyż w mojej szkole – do której uczęszczałam przed pojawieniem się w Rivendale Hospital – mężczyźni zazwyczaj nie lubili okazywać sobie uczuć, nawet tych przyjacielskich. Już po takim geście chłopak wyzywany byłby od najgorszych i najprawdopodobniej już do końca swojego życia uważany byłby za homoseksualistę.
Na szczęście w tej klinice ludzie byli sobie równi i obojętnie jaki byś był, każda osoba by cię szanowała i akceptowała. Może oprócz Nicole – za nią naprawdę nikt nie przepadał.
-Louis – niepewnie zaczął farbowany blondyn, gdy ich przyjacielski uścisk się zakończył. – Mógłbyś wziąć Harry’ego i zostawić mnie i Elle samych?
Brązowowłosy chłopak z iskierkami radości w oczach spojrzał najpierw na swojego przyjaciela, a później na mnie i ponownie szeroko się uśmiechając zaczął śpiewać wszystkim dobrze znaną melodie z dzieciństwa:

-Zakochana para! Niall i… i…. – zaczął się jąkać, gdyż moje imię nie pasowało do tej melodii. – Elle powinnaś mieć inne imię. Ono nie pasuje.
Wybity z rytmu brązowowłosy chłopak cały czas podśpiewywał cicho pod nosem próbując w jakiś sposób dopasować moje imię, jednak z trudem mu to szło.
-Harry! Harry! Harry! – krzyczał do szatyna Lou, mocno szturchając go za ramię. Chłopak nie wiedząc o co chodzi otworzył swoje zaspane oczy i z trudem spytał:
-Co?
-Musimy iść. Niall i Elle mają randkę. – Obaj przyjaciele ze zdziwieniem spojrzeli na mnie i blondyna, który szybko odparł:
-Daj spokój Louis.
Brązowowłosy złośliwie uśmiechnął się do swojego przyjaciela i już po chwili wraz z Harry’m opuścił mój pokój.
Niall, gdy tylko usłyszał, że drzwi się zamknęły usiadł obok mnie na łóżku i w nerwowy sposób bawiąc się skrawkiem swojej koszuli nie wiedział jak ma zacząć rozmowę.
Widok smutnego blondyna spowodował, że moje serce zaczęło bić szybciej. Wiedziałam, że rozmowa z moim przyjacielem – jeśli tak nazwać mogę Nialla – będzie trudna. Nie raz mówiłam mu przecież, że nie potrafiłabym ponownie spróbować się zabić.
-Dlaczego chciałaś to zrobić? – spytał nagle, tak jak Ed, moi rodzice oraz Clarissa i Luke.
-Czemu każdy musi pytać tylko o to? Proszę porozmawiajmy o wszystkim, tylko nie o tym. – Kątem oka przyglądałam się idealnym rysom twarzy blondyna, który z niezadowoleniem patrzył w ziemię. Widziałam jak jego blade policzki nabierają rumieńców, a obojętny wyraz twarzy zmienia się w niezadowolony. Bałam się, że pokłócę się z Niallem, a tego bardzo nie chciałam.
-Naprawdę nie rozumiem dlaczego próbujesz zniszczyć samą siebie Bambi. Rozumiem, że jest ci ciężko, bo zostałaś wykorzystana, ale wyobraź sobie jak twoja rodzina i my znajomi czulibyśmy się, gdybyśmy ciebie stracili – oznajmił spoglądając swoimi niebieskimi jak ocean oczami na mnie.
Szybko odwróciłam wzrok nie chcąc nawiązywać z nim kontaktu – mogło spowodować to u mnie kolejną falę łez.

-Nie wyobrażasz sobie jaki to ból, gdy tracisz kogoś bliskiego – dodał z zaciekawieniem mi się przyglądając.
-Moja mama i siostra wyprowadziły się ode mnie i ojca, więc wiem co to znaczy – odparłam, ręką zaczesując za ucho kosmyk włosów, który opadł mi na oczy.
-Wcale nie wiesz Elle! – krzyknął niezadowolony Niall. – Mój brat popełnił samobójstwo i nie wiesz jak czuje się rodzina po stracie kogoś bliskiego. W każdej chwili możesz zadzwonić do swojej mamy czy siostry. Możesz do nich pojechać, a ja nie mogę nic. Po bracie zostały mi tylko wspomnienia. Więc pomyśl Elle zanim coś zrobisz, bo możesz zranić wiele osób zabijając samą siebie. – Mówił zdenerwowanym głosem, ze złością w oczach mi się przyglądając.
Mimo moich starań poczułam jak w oczach zbierają mi się łzy i szybko spuściłam wzrok nie chcąc by Niall zauważył, że przez niego płakałam.
-Lubię cię Elle i nie chciałbym byś zginęła – kontynuował. – Jesteś moją koleżanką i od tego momentu powinniśmy być ze sobą zawsze szczerzy – powiedział milszym głosem.
-Wcześniej nie byłeś ze mną szczery? – spytałam troszeczkę zmieszana.
-Ja byłem, lecz ty nie. – Zmarszczyłam lekko brwi nie wiedząc co on ma na myśli. – Któregoś dnia spytałaś mnie czy mógłbym się zabić i odpowiedziałem, że nie. Lecz gdy ja spytałem cię o to samo, skłamałaś mówiąc „Nie. Nie potrafiłabym tego zrobić.”.
Zapewne po tych słowach na moich policzkach pojawiły się rumieńce, które spowodowane były tym, że ktoś przyłapał mnie na kłamstwie. Nie lubiłam tego robić, jednak im starsza się robiłam tym właśnie nie szczere odpowiedzi okazywały się najlepszym wyjściem na uniknięcie smutnych i nikomu nie potrzebnych rozmów.
-Dziękuję – odpowiedziałam w momencie, gdy między nami nastała niezręczna cisza.
Zdziwiony Niall – któremu ze skupieniem się przyglądałam – spojrzał na mnie i unosząc do góry jedną brew spytał:
-Za co mi dziękujesz?
-Zainteresowałeś się tym dlaczego mnie nie ma i od razu domyśliłeś się gdzie jestem.
-To nie mi powinnaś dziękować tylko Fleur.
-Fleur? – spytałam zszokowana.
-Ona zainteresowała się twoim zniknięciem, a ja wpadłem tylko na pomysł gdzie możesz być.
Zdziwiłam się gdy dowiedziałam się, że to dzięki Fleur jeszcze żyję. Wczorajsze wydarzenia kojarzę jak przez mgłę, gdyż wszystko działo się bardzo szybko. W momencie gdy zobaczyłam Nialla wbiegającego do pomieszczenia przeraziłam się i widziałam też Clarissę, Chucka oraz Luke'a – jednak nie potrafię przypomnieć sobie czy gdzieś stała tam Fleur.
Czy oznaczało to, że ta różowo włosa dziewczyna – która jednego dnia była dla mnie miła, a drugiego miała mnie dość – jednak trochę mnie lubiła? Po jej zachowaniu można było wnioskować, że także ma jakieś uczucia i nie jest tylko osobą, która lubi innymi pomiatać.
Ponownie między nami nastała niezręczna cisza.
-Idę do salonu. Chcesz iść ze mną? – spytał Niall słodko uśmiechając się do mnie.
Potwierdzająco kiwnęłam głową i idąc ramię w ramię opuściliśmy moją sypialnie. Na piętrze należącym do dziewczyn jak zwykle zauważyć można było płeć przeciwną.
Louis wraz z na pół śpiącym Harry’m stał przy Davidzie oraz Alexie i Pandzie – którzy oczywiście stali przytuleni całując się. To słodkie, że wczorajszego ranka wreszcie potwierdzili swój związek. Fleur – w dzień, kiedy do Pandy przyjechała jej mama – poinformowała nas, że szesnastolatka oraz jej najlepszy przyjaciel podobno mocno się pokłócili, jednak na całe szczęście szybko się pogodzili.
Na korytarzu zauważyć można było także Jamesa, Rebbecę i Grace, którzy głośno się z czegoś śmieli.
Moją uwagę przykuły także Alison i Danielle, które kierowały się do pokoju brązowowłosej. Obie uwielbiały ciszę i miło razem spędzały czas. Blondynka czytała jakieś książki, a Dan przyglądając się naturze wspominała.
Wraz z farbowanym blondynem ruszyłam w stronę schodów i gdy my chcieliśmy zejść na pierwsze piętro, w górę wchodziła Fleur, która z papierosem w buzi niczym się nie interesowała. Z dumą ominęła mnie i naszego wspólnego znajomego w ogóle nie zwracając na nas uwagi. Chcąc podziękować dziewczynie zatrzymałam się i krzyknęłam do niej, gdy szła w kierunku piętra należącego do chłopaków.
-Fleur! – Różowo włosa z gracją obróciła się w moim kierunku i opierając się na poręczy wypuściła z buzi dym papierosowy.
-Co? – spytała z niechęcią.
-Chciałam ci podziękować. – Zdziwiona spojrzała na mnie i zaciągając się papierosem ze zmieszaniem odparła:
-Proszę. Chyba. – W jej głosie słyszałam niepewność, gdyż nie wiedziała za co jestem jej wdzięczna.
-Zainteresowałaś się tym co się ze mną dzieje i za to ci dziękuję – wyjaśniłam.
Na twarzy dziewczyny pojawił się lekki uśmiech i nic nie mówiąc ruszyła schodami na górę.
-Nie ma za co! – odkrzyknęła, gdy wraz z Niallem już jej nie widzieliśmy.
W momencie gdy schodziłam z farbowanym blondynem na pierwsze piętro ponownie milczeliśmy. Żadne z nas nie wiedziało jak rozpocząć rozmowę na jakiś temat.
Kątem oka przyglądałam się uśmiechniętemu Niallowi, który od niechcenia ręką poprawił swoje – jak zwykle – postawione włosy. Jego różowe i małe usta ułożyły się w podkówkę, a już po chwili zauważyć można było jego równe zęby i znajdujących się na nich aparat.
-Obiecasz mi coś? – spytał nagle spoglądając na mnie, a ja szybko odwróciłam wzrok udając, że wcale mu się nie przyglądałam.
-Yhy – odparłam cicho bawiąc się swoimi palcami.
-Nie próbuj ponownie się zabijać. Śmierć przyjdzie we właściwym momencie, ty jej nie popędzaj.
Przez moment wahałam się czy jestem w stanie obiecać Niallowi taką rzecz, aż w końcu odparłam:
-Dobrze, już nigdy więcej.


Cześć ♥
Przepraszam, że dodanie rozdziału tak się opóźniło ale w ogóle nie wiedziałam jak mam się do tego zabrać. Moim zdaniem nigdy nie napisałam tak słabego rozdziału i w ogóle jest słabo, ale dodaję bo obiecałam.
Jeśli macie jakieś pytanie do bohaterów oraz nas autorek (związanych z blogiem) piszcie pod rozdziałem. Oczywiście wyrażenie szczerej opinii na temat rozdziału byłoby bardzo miłe.
Jeśli jednak chcecie dowiedzieć się czegoś o naszym prywatnym życiu to zapraszamy na założonego kilka dni temu aska --> http://ask.fm/justwilliams 
Zachęcamy do komentowania ♥
Pozdrawiamy Elle i Fleur ♥